رسول خدا و اهل بيت عَلَيهِمُ‌السَّلَام گرفته شده است. زاهدان و عابدان اوليه اسلام- نيز به عنوان اقتدا به سنّت آن بزرگواران، شيوه زهد و مجاهدت با نفس را پيش گرفته‌اند. در حقيقت، مى‌توان گفت پشمينه پوشى به عنوان يكى از آداب زهد و رياضت اسلامى و سنّتى از سنّت‌هاى رسول خدا و اهل بيت او عَلَيهِمُ‌السَّلَام توسط اين زاهدان دنيا گريز مورد عمل قرار گرفته است.

شاهد بر اين مدّعا اين مطلب است كه از برخى روايات تاريخى استفاده مى‌شود كه در قرن اول هجرى، پشمينه‌پوشى- كه نشانه زهد و اعراض از دنيا بوده توسط برخى سياست‌مداران مخالف با رژيم‌هاى حاكم به عنوان وسيله‌اى براى اعلام مخالفت با رژيم جبار خلفا به كار مى‌رفته است. اين عمل، اصولًا نشانه پيروى از سنت رسول خدا و اهل بيت او صَلَواتُ‌اللَّهِ عَلَيهِم‌أَجْمَعِين در برابر بدعت‌هاى خلفا و دنيا پرستى‌ها و شهوت طلبى‌هاى آنان بوده است.

ابوالفرج اصفهانى، مورخ و اديب معروف قرن چهارم هجرى (284- 356. ق) در كتاب مقاتل الطالبين روايت مى‌كند:

وقتى يزيد بن الوليد اموى- كه به او «يزيد الناقص» مى‌گفتند- به خلافت رسيد و از مردم براى او بيعت گرفته شد، عبدالله بن معاويه كه نبيره على بن ابى‌طالب بود[1] در كوفه (سال 127. ق) قيام كرد و مردم را به بيعت با خويش به عنوان «الرّضا من آل محمّد» فرا خواند. او لباس پشمينه پوشيد و سيماى صالحان به خود گرفت‌[2].

و نيز درباره شخصيت‌هايى كه به طرف‌دارى از ابراهيم بن عبدالله بن الحسن (شهادت سنه 145. ق) قيام كردند مى‌گويد:

[1] . عبدالله بن معاوية بن عبدالله بن جعفر بن عليّ بن أبي‌طالب.

[2] . ابوالفرج اصفهانى، مقاتل الطالبيين: 155.