دلم چون برگ مى‌لرزد همه روز

كه دلبر نيمه شب تنها كجا شد؟

برو بر ره بپرس از رهگذاران‌

كه آن هم‌راه جان‌افزا كجا شد؟

برو در باغ پرس از باغبانان‌

كه آن شاخ گل رعنا كجا شد؟

برو بر بام مى‌پرس از پاسبانان‌

كه آن سلطان بى همتا كجا شد؟

چو ديوانه همى گردم به صحرا

كه آن آهو در اين صحرا كجا شد؟

بگو روشن كه شمس‌الدين تبريز

چو گفت الشمس لا يخفى كجا شد؟

اين اجل كر است و ناله نشنود

ورنه با خون جگر بگريستى‌

دل ندارد هيچ اين جلاد مرگ‌

ور دلش بودى حجر بگريستى‌

مادر فرزند خوار آمد زمين‌

ورنه بر مرگ پسر بگريستى‌

هين خمش كن نيست يك صاحب نظر

ور بدى صاحب نظر بگريستى‌

شمس تبريزى برفت و كو كسى؟

تا بر آن فخر البشر بگريستى‌

عالم معنى عروسى يافت زو

ليك بى او اين صور بگريستى‌

اين جهان را غير آن سمع و بصر

گر بدى سمع و بصر بگريستى‌