در اين آيه، خدا به رسول خود (ص) دستور مى‌دهد كه امامت على (ع) را تبليغ و اعلام عمومى كند. متن آيه، خود شاهد نزول اين آيه درباره امامت است؛ زيرا در اواخر عمر مبارك پيامبر (ص) نازل شده است؛ زمانى‌كه ايشان، دين خدا و احكام آن را به طور كامل ابلاغ كرده بود و هيچيك از واجبات و احكام شريعت باقى نمانده بود مگر، مسئله امامت، كه شخص رسول الله (ص) آن را نيز در مناسبت‌هاى خاصى كه عامه مسلمانان در آن حضور نداشتند، اعلام كرده بود؛ لذا امر الهى مبنى بر عمومى كردن اعلام امامت على و تبليغ اين مسئله براى عموم مسلمانان، نازل شد.

قرائن واضحى وجود دارد كه نشان مى‌دهد اين آيه درباره امامت نازل شده است؛ از جمله تأكيد الهى با عبارت «اگر انجام ندهى رسالت خدا را تبليغ نكرده‌اى». اين تأكيد دلالت دارد كه اهميت ابلاغ امامت، با همه رسالت برابرى مى‌كند؛ زيرا تحقق اهداف رسالت، در گرو امامت است، و اگر امامت نباشد، اهداف و مقاصد رسالت كه از مهم‌ترين آنها استقرار عدالت در سراسر گيتى است، محقق نمى‌شود.

روايات صحيحى درباره نزول اين آيه در روز غدير، و در شأن اميرالمؤمنين على (ع) به تواتر نقل شده است‌[1]. يكى از اين روايات، روايتى است كه سيوطى در الدرالمنثور[2] و همچنين ديگران در ساير كتب، از

[1] . ر. ك: الغدير: ج 1، ص 214 به بعد.

[2] . الدر المنثور، ج 2، ص 398.