\* و فرض سوم اين است كه معنايى كه واضع مى‌خواهد لفظ را براى آن وضع كند خاص است؛ لكن به دليلى صورت خود آن معناى خاص را در ذهن حاضر نمى‌كند؛ بلكه صورتى عام را كه مى‌تواند وجه آن معناى خاص يا به تعبيرى ديگر نماينده آن معناى خاص باشد در ذهن حاضر مى‌كند؛ لكن لفظ را براى معناى خاص وضع مى‌كند، كه در اين صورت وضع عام است و موضوع له خاص؛

\* و فرض چهارم اين است كه معناى موضوع له عام باشد لكن واضع معناى خاصى را كه وجه آن عام يا نماينده آن است تصوّر كند و لفظ را براى معناى عام وضع كند، كه در اين صورت وضع خاص و موضوع له عام است.

براى آنكه جوانب بحث در اين زمينه روشن شود؛ لازم است چند مطلب را مورد بحث قرار دهيم:

\* مطلب اوّل: تصوير تقسيمات وضع به لحاظ موضوع له بر مبناى مختار

: براى تصوير تقسيمات وضع به لحاظ موضوع له بر مبناى نظريه مختار در وضع، يعنى: نظريه اعتبار حكايت لفظ از معنا، ابتدا توجّه به چند مقدّمه لازم است:

مقدّمه اوّل‌: وضع لفظ براى معنا يك اعتبار ذهنى ذو طرفين است بنابر اين ذهن بايد از دو طرفِ اين اعتبار، تصويرى نزد خود داشته باشد، پس حضور صورت لفظ و صورت معناى موضوع له در ذهن عند الوضع و الاعتبار لازم است.

مقدّمه دوم‌: صورتى كه در هنگام وضع لفظ براى معنا از لفظ و معنا در ذهن حاضر مى‌گردد، صورت لفظ و معنا به حمل شايع است، يعنى لحاظ ذهن به صورت لفظ و به صورت معنا لحاظ آلى است؛ زيرا به عنوان وسيله لحاظ لفظ واقعى و معناى واقعى در ذهن حاضر شده‌اند.

مقدمه سوم‌: صورتى كه به لحاظ آلى در ذهن حاضر مى‌شود گاه وسيله لحاظ خارج است يعنى محكى عنه آن صورت، موضوع خارجى است و گاه ذهنى، مثلًا صورت انسان كلّى گاه وسيله لحاظ خارج مى‌شود كه در اين صورت كلّى طبيعى يعنى طبيعى انسان موجود در خارج‌