امام علی†: نَهَى أَنْ يُنْفَخَ‌ فِي‌ طَعَامٍ‌ أَوْ شَرَاب‌؛ دربارة آنچه پیامبرˆ نهی فرموده است: «از این نهی کرده که در غذا یا نوشیدنی فوت کنید».[1]

باقی مانده غذا

امام علی†: كُلُّ مَا يَسْقُطُ مِنَ الْخِوَانِ فَإِنَّهُ شِفَاءٌ مِنْ كُلِّ دَاءٍ لِمَنْ أَرَادَ أَنْ يَسْتَشْفِيَ بِهِ؛ «هر چه که از سفره می‌ریزد، شفای امراض است برای کسی که می‌خواهد با آن شفا پیدا کند».[2]

امام رضا† از رسول خداˆ می‌فرمایند: مَا سَقَطَ مِنَ‌ الْمَائِدَةِ مُهُورُ الْحُورِ الْعِينِ؛ «آنچه از سفره می‌ریزد، مهریه حورالعین است».[3]

شخصی می‌گوید: «نزد حضرت جواد† غذا مى‌خوردم چون فارغ شدم و سفره را برمى‌چيدند، پيشخدمت رفت تا آنچه در اطراف سفره است برگيرد، امام فرمود: اگر خوانى در صحرا گسترده بود هر چه در سفره باقى مانده بگذار و براى حيوانات صحرائى رها كن اگرچه ران گوسفندی باشد. و سفره‌اى كه در خانه گسترده باشد هر چه از آن ريخته برگير و دانه دانه از زمين برچين».[4]

رسول خداˆ: مَنْ تَتَبَّعَ مَا يَقَعُ‌ مِنْ‌ مَائِدَتِهِ‌ فَأَكَلَهُ‌ ذَهَبَ عَنْهُ الْفَقْرُ وَعَنْ وُلْدِهِ وَوُلْدِ وُلْدِهِ إِلَى السَّابِع‌؛ «هر کس جست‌وجو کند آنچه از غذایش می‌ریزد و بخورد از وی فقر برود [و همچنین] از فرزند و نوه‌هایش تا هفت پشت».[5]

[1]. کتاب من لا یحضره الفقیه، ج4، ص9، ح4968.

[2]. مکارم الاخلاق، ص146.

[3]. همان، ص141.

[4].ْ «مُحَمَّدِ بْنِ الْوَلِيدِ الْكِرْمَانِيِّ قَالَ أَكَلْتُ بَيْنَ يَدَيْ أَبِي جَعْفَرٍ الثَّانِي† حَتَّى إِذَا فَرَغْتُ وَرُفِعَ الْخِوَانُ ذَهَبَ الْغُلَامُ يَرْفَعُ مَا وَقَعَ مِنْ فُتَاتِ الطَّعَامِ فَقَالَ لَهُ مَا كَانَ فِي الصَّحْرَاءِ فَدَعْهُ وَلَوْ فَخِذَ شَاةٍ وَمَا كَانَ‌ فِي الْبَيْتِ فَتَتَبَّعْهُ وَالْقُطْهُ» (کتاب من لا یحضره الفقیه، ج3، ص356).

[5]. وسائل الشیعه، ج24،ص380. (شاید هدف از این روایت جلوگیری از اسراف و ترغیب به قناعت کردن باشد).