از جلوی خود خوردن

رسول خداˆ: إِذَا أَكَلَ أَحَدُكُمْ فَلْيَأْكُلْ‌ مِمَّا يَلِيهِ‌؛ هرگاه یکی از شما غذا می‌خورد از آنچه جلویش است، بخورد».[1]

نیز امام صادق† می‌فرمایند: يَأْكُلُ كُلُّ إِنْسَانٍ مِمَّا بَيْنَ يَدَيْهِ وَلَا يَتَنَاوَلُ‌ مِنْ‌ قُدَّامِ‌ الْآخَرِ شَيْئاً؛ «هر انسانی باید آنچه جلویش است بخورد و نخورد از چیزی که جلوی دیگران است».[2]

رد سائل[3]

امام علی†: إِذَا وُضِعَ‌ الطَّعَامُ‌ وَجَاءَ سَائِلٌ فَلَا تَرُدَّنَّه‌؛ «چون خوراك به سفره نهاده شد و سائلى آمد، او را رد نكنيد».[4]

امام صادق†: إِنَّ يَعْقُوبَ† لَمَّا ذَهَبَ مِنْهُ بِنْيَامِينُ نَادَى يَا رَبِّ أَ مَا تَرْحَمُنِي أَذْهَبْتَ عَيْنَيَّوَ أَذْهَبْتَ ابْنَيَّ فَأَوْحَى اللَّهُ تَبَارَكَ وَتَعَالَى لَوْ أَمَتُّهُمَا لَأَحْيَيْتُهُمَا لَكَ حَتَّى أَجْمَعَ بَيْنَكَ وَبَيْنَهُمَا وَلَكِنْ تَذْكُرُ الشَّاةَ الَّتِي‌ ذَبَحْتَهَا وَشَوَيْتَهَا وَأَكَلْتَ‌ وَفُلَانٌ‌ وَفُلَانٌ إِلَى جَانِبِكَ صَائِمٌ لَمْ تُنِلْهُ مِنْهَا شَيْئاً؛ «چون بنيامين از کنار يعقوب† رفت، فرياد كشيد: خدايا! به من رحم نمى‌كنى؟ فرزندم را بردى و چشمم را گرفتى؟ خدا تبارك و تعالى به او وحى كرد: اگر من آنها را ميرانده باشم، زندشان مى‌كنم تا آنها را به تو رسانم ولى يادت مى‌آيد آن گوسفندى را كه سر بريدى و بريان كردى؟ خوردى و فلان و فلان در همسايه‌گى تو بودند و روزه داشتند و چيزى از آن به آنها ندادى؟».[5]

[1]. الکافی، ج6، ص297.

[2]. همان، ص293. در برخی روایات یلیه» و در برخی دیگر «بین یدیه» است.

[3]. فقیر، نیازمند.

[4]. وسائل الشیعه، ج24، ص373.

[5]. الکافی، ج2، ص667. امام صادق† در ادامه روایت می‌فرمایند: «حضرت یعقوب† پس از آن [وحى] هميشه از منزلش در هر چاشتگاه تا سر يك فرسنگى جار ميزدند: كه هر كس چاشت خواهد به خانه يعقوب آيد و در شامگاه هم جار ميزدند: كه هر كس شام خواهد نزد يعقوب آيد» (همان).