بر پایة احادیث، شایسته است برای پنج چیز
ولیمه داد: عروسی، تولد فرزند، ختنه، خرید خانه و بازگشت از حج.[1]
رسول خدا در هنگام ازدواج با همسران خود ولیمه[2]
میداد.
از امام صادق از پدرانشان نقل شده که فرمود: «چون رسول خدا با
میمونه دختر حارث ازدواج کرد برای او ولیمه داده و به مردم "حیس"
خورانید».[3]
نیر برای «زینب بن جحش» گوسفند[4]
و برای «ام سلمه»، خرما و روغن (حلوای خرما)[5] و
برای یکی دیگر از همسرانشان خرما و سویق
ولیمه دادند.[6]
نیز رسول خدا به امیرالمؤمنین میفرمایند:
يَا
عَلِيُ، اصْنَعْ لِأَهْلِكَ طَعَاماً فَاضِلا؛ «ای علی! برای
همسرت ولیمهای نیکو ترتیب بده».[7]
شخصی دربارة مرد ثروتمندی که مهمانیهای
بسیار عالی میداد، اما خودش آدم بسیار بدخُلقی بود
میگفت: «آدم بدی نیست، غذایش را خیلی خوب
میخورم، اما خودش را نمیتوانم هضم کنم».[8]
همغذايی با مهمان
میزبان میبایست غذا خوردن خود را
مدیریت کند و آخرین نفری باشد که دست از غذا میکشد.
همغذایی و همسفره شدن میزبان با مهمان یک رسم
دیرین در بسیاری از فرهنگهای بشری است که در
آداب مهمانیِ مورد تأیید
[2]. ولیمه مشتق از«ولم» به
معنای اجتماع است. «الوَلْمَةُ تمامُ الشيء واجتماعه» (لسان العرب، مادة «ولم»). برای اطلاع ازآداب
ولیمه رجوع شود به کتاب اخلاق میهمانی، فصل هشت.