رسول خداˆ: النَّظَرُ إِلَى‌ الْعَالِمِ‌ عِبَادَةٌ، وَالنَّظَرُ إِلَى الْإِمَامِ الْمُقْسِطِ عِبَادَةٌ، وَالنَّظَرُ إِلَى الْوَالِدَيْنِ بِرَأْفَةٍ وَرَحْمَةٍ عِبَادَةٌ، وَالنَّظَرُ إِلَى أَخٍ تَوَدُّهُ فِي اللَّهِ (عَزَّ وَجَلَّ) عِبَادَةٌ؛ «نگاه کردن به عالِم عبادت است، نگاه کردن به پیشوای دادگر عبادت است، نگاه کردن مهرآمیز به پدر و مادر عبادت است و نگاه کردن به برادری که به خاطر خدا دوستش داری عبادت است».[1]

امام صادق†: النَّظَرُ إِلَى‌ الْكَعْبَةِ عِبَادَةٌ، وَالنَّظَرُ إِلَى الْوَالِدَيْنِ عِبَادَةٌ، وَالنَّظَرُ إِلَى الْإِمَامِ عِبَادَة؛ «نگاه کردن به کعبه عبادت است، نگاه کردن به والدین عبادت است و نگاه کردن به امام عبادت است».[2]

از امام صادق† تفسیر این کلام رسول خداˆ که می‌فرمایند: النَّظَرُ فِي‌ وُجُوهِ‌ الْعُلَمَاءِ عِبَادَةٌ؛ «نگریستن به چهره علماء عبادت است» را پرسیدند: حضرت فرمود: منظور عالمی است که چون به او بنگری، تو را به یاد آخرت اندازد و کسی که بر خلاف این باشد، نگاه کردن به او فتنه [گمراهی] است».[3]

رسول خداˆ می‌فرمایند:‌ النَّظَرُ إِلَى عَلِيٍّ† عِبَادَةٌ؛ «نگریستن به علی† عبادت است».[4]

نصف مهمانی

«به رُوی واز (باز) کسی می‌رن، نه درِ وازش».[5]

تأثیر لبخند و پذیرایی با چهره گشاده به مراتب بیش‌تر از لذیذترین غذاها و رنگین‌ترین سفره‌هاست.[6]

امام علی†: الْبَشَاشَةُ أَحَدُ الْقَرَاءَيْنِ؛ «خوش‌رویی، نیمی از مهمان‌نوازی است».[7]

[1]. الامالی (طوسی)، ح1015.

[2]. الکافی، ج8، ص149.

[3]. مجموعة ورام، ج1، ص74؛ (تنبيه الخواطر و نزهة النواظر) «سُئِلَ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ الصَّادِقُ‰ عَنْهُ فَقَالَ هُوَ الْعَالِمُ الَّذِي إِذَا نَظَرْتَ إِلَيْهِ ذَكَّرَكَ الْآخِرَةَ وَمَنْ كَانَ خِلَافَ ذَلِكَ فَالنَّظَرُ إِلَيْهِ فِتْنَةٌ...».

[4]. کتاب من لا یحضره الفقیه، ج2، ص205. در برخی روایات چنین نقل شده است. «النَّظَرَ إِلَى‌ آلِ‌ مُحَمَّدٍ‰‌ عِبَادَةٌ». همان.

[5]. قند و نمک، (برای مهمانی چهرة گشوده میزبان مطرح است نه سفرة گشوده‌اش).

[6]. آداب معاشرت برای همه، ص57.

[7]. تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ح9930.