کفن

امام علی(ع): «الْبَخِیلُ‌ مَذْمُوم‌؛ بخیل، نکوهیده[1] است».[2]

درویشی خواجه‌ای را گفت: اگر من بر درِ سرای تو بمیرم با مرده من چه می‌کنی؟ گفت : تو را کفن و به خاک می‌سپارم. گفت امروز که زنده‌ام، مرا پیراهنی بده و چون مُردم، بی‌کفن به خاکم سپار.[3]

به حِیل بر در بخیل مرو به عزیزی او ذلیل مشـو [4]

[1]‌. ناپسندیده، سرزنش شده.

[2]‌. غررالحکم و دررالکلم، ح97؛ عیون الحکم و المواعظ، ح56.

[3]‌. لطایف و پندهای تاریخی، ص94.

[4]‌. جامی، هفت اورنگ، سلسله الذهب، دفتر سوم.