ولیمه

امام علی(ع): «الشُّحُ‌ یَجْلِبُ‌ الْمَلَامَة؛‌ بخل، سرزنش به بار می‌آورد».[1]

یکی از طفیلیان[2] برای نوزادش ولیمه می‌داد. طفیلیان دیگر باخبر شدند و آمدند. همه را به غرفه جداگانه‌ای فرستاد و پلکان را برداشت و در آنجا محبوس ماندند تا مهمانان غذا خورند و رفتند، آن گاه طفیلیان را فرود آورد و از خانه بیرون کرد.[3]

بخل نخلیست نوش او همه نیش جگر خستــــــــــگان ز نیشــــش ریش[4]

گر بیـــــالایدت به شهــــــد انگشـــــــت سازدت خــــــم ز بـــــار منت پشــــــت[5]

[1]‌. تحف العقول، ح97؛ بحارالانوار، ج77، ص211، ‌ح1.

[2]‌. کسانی که بدون دعوت به مهمانی بیایند.

[3]‌. نثرالدر، ج4، ص39.

[4]‌ . زخم.

[5]‌. جامی، هفت اورنگ، سلسله الذهب، دفترسوم.