ختم

امام علی(ع): «الْبُخْلُ‌ فَقْر؛‌ بخل،‌ [نوعی] فقر است».[1]

گویند مرد تنگ‌نظری هرگاه شتر خود را برای آب خوردن به سر حوض می‌برد، اگر کمی آب درحوض می‌ماند، آن را آلوده می‌کرد تا کسی از آن استفاده نکند.[2]

ور مرغ بپـــــرد از بَـــرَش[3] گویــــد پَری بَرکَن به پیش من بفگن

وز بخل نیوفتد به صد حِیلـــت از مشـــت پر ارزنش یکــی ارزن[4]

[1]‌. غررالحکم و دررالکلم، ‌ح106؛ عیون الحکم و المواعظ، ح3710.

[2]‌. گزیدة زهرالربیع، ص65؛ طنزها و لطایف اخلاقی در ادب فارسی، ص54.

[3]‌. کنارش.

[4]‌. دیوان ناصرخسرو، شماره 199.