پذیرایی

امام علی(ع): «الْبَخِیلُ‌ خَازِنٌ‌ لِوَرَثَتِه‌؛ بخیل، نگهبان (مال خود) برایِ ورثه خویش است».[1]

بخیلی در خانه خود ایستاده بود و عصایی در دست داشت. شخصی از آنجا می‌گذشت، به او رسید و گفت: من مهمان توام. بخیل به عصا اشاره کرده و گفت: این را برای پذیرایی مهمانان مهیا کرده‌ام.[2]

مزد[3] دارد عرض[4] بخشش پیش دکان بخیل

خیر باشـــــد چـــــاه کندن بر لب دریــــای شـــــــور[5]

[1]. غررالحکم و دررالکلم، ص34؛ عیون الحکم و المواعظ، ص26.

[2]. گزیدة زهرالربیع، ص55.

[3] . پاداش.

[4]. بذل و بخشش.

[5]. دهلوی، 1088.