فروتنى خود را در مقابل حضار ناچيز فرض كردند و از همه عذر خواستند كه در محضرشان منبر مى‌رود و واقعاً مرحوم ميرزا قدس سره مصداق كامل و بارز آيه‌ى شريفه‌ى قرآن بود كه فرمود: «فَلَوْ لا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَ لِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ»[1].

مرحوم ميرزا قدس سره در اوان جوانى، چنان زيبا سخن مى‌گفت و با استعدادى سرشار و تدينى خاص، چنان بر آن منبر متواضعانه رشحه از فضايل و مناقب اهل بيت عليهم السلام را بازگو كرد كه نفس در سينه‌ها حبس شده بود، نگاه محبت‌آميز پدر آن مرحوم كه در پاى منبر گوش به سخنان فرزند داده بود، خود تشويق و ترغيبى بود براى ميرزا كه در جهت كسب مدارج علمى و كمالات معنوى بيش از پيش تلاش كند، گرچه در همان دوران نيز به وضوح آثار بزرگى و عظمت علمى ايشان هويدا بود، ولكن او مردى نبود كه تا قلل اجتهاد در دين و رضايت اهل بيت عليهم السلام را فتح نكند، دست از تلاش در اين مسير صعب العبور بر دارد. اكنون پس از رحلت آن عالم ربانى آثار پر خير و بركت ايشان به منصه‌ى ظهور رسيده و كتبى كه ايشان سال‌ها در جهت تأليف آن صرف نمودند، درصدر قفسه‌ى كتابخانه‌ى علماء جاى دارد.

[1]. سوره‌ى توبه، آيه‌ى 122.