كه بر او حرام است ترك كند، و نشانه عدالت اين است كه در ظاهر شخص خوبى باشد، كه اگر از اهل محل يا همسايگان او يا كسانى كه با او معاشرت دارند حال او را بپرسند، خوبى او را تصديق نمايند. ودر صورتى كه اختلاف فتوى بين مجتهدين در مسائل محل ابتلاء ولو اجمالا معلوم باشد لازم است مجتهدى كه انسان از او تقليد مى‌كند اعلم باشد، يعنى در فهميدن حكم خدا از تمام مجتهدهاى زمان خود بهتر باشد.

مسأله 3- مجتهد و اعلم را از سه راه مى‌توان شناخت:

اول: آنكه خود انسان يقين كند مثل آنكه از اهل علم باشد و بتواند مجتهد و اعلم را بشناسد.

دوم: آنكه دو نفر عالم و عادل، كه مى‌توانند مجتهد اعلم را تشخيص دهند، مجتهد بودن يا اعلم بودن كسى را تصديق كنند بشرط آنكه دو نفر عالم و عادل ديگر با گفته آنان مخالفت ننمايند و در صورت اختلاف، خبره بودن هر كدام بيشتر باشد قول او مقدم است بلكه به گفته يك نفر عالم خبره مورد وثوق نيز اجتهاد يا اعلميّت ثابت مى‌شود.

سوم: آنكه عدّه‌اى از اهل علم كه مى‌توانند مجتهد و اعلم را تشخيص دهند و از گفته آنان اطمينان پيدا مى‌شود، مجتهد بودن يا اعلم بودن كسى را تصديق كنند.

مسأله 4- اگر اختلاف بين مجتهدين ولو اجمالا معلوم و شناختن اعلم مشكل باشد، لازم است از كسى تقليد كند كه او با ديگران مساوى يا اعلم از آنها باشد و در صورت احتمال اعلميّت در هر كدام كافى است از يكى از آنها تقليد كند و گمان به اعلميّت معتبر نيست.

مسأله 5- بدست آوردن فتوى يعنى دستور مجتهد چهار راه دارد:

اول: شنيدن از خود مجتهد.

دوم: شنيدن از دو نفر عادل كه فتواى مجتهد را نقل كنند.

سوم: شنيدن از كسى كه انسان به گفته او اطمينان دارد.

چهارم: ديدن در رساله مجتهد در صورتى كه انسان بدرستى آن رساله اطمينان داشته باشد، ودر صورتى كه نقل شخص معتبر با نوشته رساله معتبره مخالفت كند و اشتباه در يكى معلوم نگردد، شخص بايد تا روشن شدن فتواى مجتهد عمل به احتياط كند، و اگر ناقل نقل خود را نسبت به رساله بدهد كه در آن رساله خلاف نقل مذكور است نقل او اعتبار ندارد.