نمازش چنان‌چه در وجود آب شك داشته باشد با تيمم صحيح مى‌باشد. همچنين اگر به وجود آب علم دارد، بعيد نيست كه تيممش صحيح باشد.

(مسأله 344) اگر عمداً و با توجه و با وسعت وقت در جستجوى آب نرود در صورتى كه آب دراطراف موجود باشد نماز با تيمم باطل است و چنان‌چه در واقع آب موجود نباشد، اگرچه معصيت كرده است ولى اگر به اميد اين‌كه واقع را درك كند تيمم نمايد و نماز بخواند نمازش صحيح مى‌باشد. اگر به اعتقاد تنگى وقت جستجو نكند و بعد از خواندن نماز اگر در داخل وقت معلوم شود كه وقت تنگ نبوده، در اين صورت جستجوى آب واجب است و چنان‌چه آب پيدا شود واجب است نماز را در وقت اعاده كند، اما چنان‌چه در خارج وقت معلوم شود كه وقت تنگ نبوده قضاى نماز لازم نيست.

(مسأله 345) اگر جستجو كند وآب پيدا ننمايد و با تيمم نماز بخواند وبعد در وقت معلوم شود كه آب در اطراف بوده، بنابر اقوى اعاده واجب است، ولى اگر در خارج وقت معلوم شود كه در اطراف آب بوده قضا ندارد.

مورد دوم: عقلًا يا شرعاً مكلف نتواند آب را استعمال كند كه در ضمن چهار حالت محقق مى‌شود:

1- اگر از استعمال آب بر جان وبدن- مثل درد چشم يا ترك خوردن دست- بيم داشته باشد يابترسد كه مريض شود يا بيماريش به طول انجامد يا شدت پيدا كند، بايد تيمم نمايد.

2- هرگاه از تشنگى بر خود يا بر كسانى كه حفظ جانشان بر او واجب است بيم داشته باشد يا بر حيوانى كه تلفش موجب حرج وضرر مالى شود بترسد، در اين صورت بايد تيمم كند.

3- كسى كه بدن يا لباسش نجس است و آب به مقدارى دارد كه صرفاً براى وضو و يا تطهير لباس كفايت مى‌كند، در اين صورت مى‌تواند لباس خود را تطهير و به جاى وضو تيمم كند يا وضو بگيرد ونماز را در لباس نجس يا با بدن نجس بخواند.

4- هرگاه به مقدار وضو ونماز وقت نباشد، مى‌تواند تيمم كند تا تمام نماز را در وقت بخواند.

(مسأله 346) هرگاه مكلف عمداً در جايى كه وضو حرجى است- مثل سرماى شديد-، وضو بگيردوضوى او صحيح است و اگر در جايى كه وضو حرام است- مثل جايى كه ضرر بزرگ بر وضوى اومترتب باشد- وضو بگيرد، وضوى او باطل است و اگر در جايى كه حفظ آب واجب‌