(مسأله 3156) حدّ قذف هشتاد تازيانه است و در اين حكم بين آزاد، بنده، مرد وزن فرقى نيست. بايد از روى لباس تازيانه بزنند نه اين‌كه او را برهنه نمايند و در تازيانه زدن هم بايد به زدن متوسط اكتفاكنند.

(مسأله 3157) قذف به شهادت دو نفر عادل و بنابر اظهر با يك مرتبه اقرار ثابت مى‌شود. گروهى گفته اند كه لازم است اقرار دو مرتبه باشد تا قذف ثابت گردد.

(مسأله 3158) اگر دو نفر به همديگر نسبت ناروا بدهند، حدّ از آنها ساقط است، امّا هر دو تعزير مى‌شوند.

9- سبّ پيامبر صلى الله عليه و آله‌

(مسأله 3159) اگر كسى به پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله يا به ائمه معصومين عليهم السلام و فاطمه زهرا عليها السلام دشنام دهد، بر هر كس كه بشنود واجب است او را بكشد، مادامى كه خوف ضرر بر جان، آبرو يا مال با ارزش و مانند اينها نداشته باشد و در جواز كشتن، به اذن حاكم شرع احتياجى نيست.

10- ادّعاى پيامبرى‌

(مسأله 3160) اگر كسى ادّعاى پيغمبرى كند، درصورت توان و ايمن بودن از ضرر، كشتن او واجب است و به اذن حاكم شرع احتياج ندارد.

11- جادو

(مسأله 3161) اگر كسى مسلمانان را سحر كند كشته مى‌شود، ولى چنان‌چه كفّار را سحر كند كشته نمى‌شود و بعيد نيست كه اين حكم به كسى اختصاص داشته باشد كه جادو را حرفه و شغل خود قرار داده است نه به طور مطلق، و اگر در تمام عمرش يك مرتبه اين عمل را انجام داده باشد، اين حكم شامل او نمى‌شود. كسى كه مقدارى سحر بياموزد پايان تعهّدش به پروردگارش خواهد بود وحدّ آن كشتن است تا اين‌كه توبه كند. البته اگر مصلحت بزرگ دينى آموختن سحر را براى رسيدن به هدف آن مصلحت اقتضا نمايد جايز است انسان سحر را ياد بگيرد.