نباشد، يا محبوب او باشد، ولى در زمان وفا مقدور نباشد، صحيح نيست.

(مسأله 2817) نذر بايد براى خدا باشد، بنابر اين اگر بگويد: «بر من است كه چنين كنم» و «براى خدا» را نگويد، وفاى به آن واجب نيست.

(مسأله 2818) اگر در نذر چيزى را نام نبرد نذر باطل است و چيزى بر او واجب نيست، هرچند سزاوار آن است كه دو ركعت نماز بخواند، يا يك روز روزه بگيرد، يا چيزى صدقه بدهد. اگر چيزى رانام ببرد وبگويد: «بر من است كه براى خدا عمل طاعت و خيرى انجام دهم» بر او واجب است عملى را انجام دهد كه عنوان طاعت و خير بر آن منطبق باشد، مانند: نماز، روزه، صدقه و مانند آنها. اگر نذر كندكه «مدتى» روزه بگيرد، بنابر احتياط، شش ماه بايد روزه بگيرد و اگر نذر كند كه «زمانى» روزه بگيرد؛ بنابر احتياط، پنج ماه روزه بگيرد. اگر نذر كند كه «مال بسيار» صدقه دهد، روايت شده كه هشتاد درهم از درهم‌هاى مسكوك بدهد. همه اين‌ها در صورتى است كه قرينه برخلاف آن موجود نباشد و گرنه طبق آن عمل شود.

(مسأله 2819) اگر از انجام دادن آنچه نذر كرده، عاجز شود، چنان‌چه عجزش استمرار پيدا كند، وجوب نذر ساقط مى‌شود و اگر مجدّداً در وقتش قدرت پيدا كند، واجب مى‌شود. اگر نذر را به وقت يا مكان معينى مقيد كرده باشد، تنها در همان زمان يا همان مكان واجب مى‌گردد ولى اگر مقيد نكرده باشد نذرمطلقاً واجب مى‌شود.

(مسأله 2820) اگر روزه روز معينى را نذر كند و در آن روز سفرى يا مرضى برايش اتفاق بيفتد، يا زن مبتلا به حيض يا نفاس شود، بايد افطار كند و بعداً قضايش را به جاى آورد.

(مسأله 2821) اگر نذر كند كه چهارپايش را به خانه خداى متعال يا يكى از مشاهد مشرفه اهدا كند، بايد در مصالح و منافع خانه خدا يا مشاهد مشرفه به كار گرفته شود و اگر به آن نياز نباشد، فروخته شود وقيمت آن در مصالح خانه خدا يا مشاهد مشرفه مانند: چراغ، فرش، نظافت، تعمير وغيره مصرف شود.

(مسأله 2822) اگر چيزى را براى پيامبر صلى الله عليه و آله يا امام عليه السلام نذر كند چنان‌چه مصرف معينى را قصد كرده بايد به همان مورد مصرف شود و اگر مصرف معينى را قصد نكرده بايد به مصرفى برساند كه نسبتى به پيامبر صلى الله عليه و آله يا امام عليه السلام داشته باشد مانند انفاق بر زائران فقير يا انفاق بر حرم شريف و در صورت شك به ظاهر كلام نذر كننده عمل مى‌شود. اگر چيزى را براى مشهدى از