(مسأله 2693) نفقه زن دائمى هرچند ذمّى يا كنيز يا صغيره باشد واجب است و اگر طلاق رجعى داده شود، وجوب نفقه باقى است، اما اگر طلاق باين داده شود يا زوج فوت كند، چنان‌چه حامله نباشد نفقه ندارد و اگر حامله باشد در طلاق نفقه دارد و در فوت نفقه ندارد و اگر نفقه به موقع پرداخت نشود بايد قضا شود و اگر زوجه فوت كند به ورثه‌اش منتقل مى‌شود.

(مسأله 2694) تفاوت نفقه نزديكان با نفقه زوجه آن است كه نفقه زوجه به منزله دَين است و لذا از ذمّه شوهر با امتناع وى از انفاق يا عجز، ساقط نمى‌شود، چه زوجه دارا باشد چه فقير، بر خلاف نفقه نزديكان كه صرفاً يك تكليف است بدون اين‌كه در ذمّه ثابت باشد، لذا اگر نزديكان غنى باشند يا انفاق كننده قدرت بر نفقه نداشته باشد، نفقه آنها ساقط مى‌شود.

(مسأله 2695) واجب است كه فرزند، نفقه والدين را بدهد، چنان‌كه نفقه اولاد، پسر باشند يا دختر بر پدر واجب است و اگر عيال قادر برگرفتن حقوقى مثل زكات وخمس باشد، چه درگرفتن آنها اهانتى باشد يا نه، وجوب انفاق بر معيل ساقط نمى‌شود، ولى اگر حقوقى، خارجاً بدون مطالبه به آنها داده شود، يا فعلًا غنى باشند يا قدرت بر كسبى داشته باشند كه مطابق شأن آنهاست، وجوب انفاق ساقط مى‌شود.

(مسأله 2696) نفقه اولاد بر والدين، هرچه بالاتر روند ونفقه والدين بر اولاد، هرچه پايين روند، واجب است و در اين جهت بين اصول و فروع دو سلسله فرقى نيست. بنابراين سلسله پدر بر سلسله مادر و سلسله پسر بر سلسله دختر در وجوب انفاق تقدم ندارد.

(مسأله 2697) نفقه نفس، مقدم بر نفقه زوجه ونفقه زوجه مقدم بر نفقه اقارب است.

(مسأله 2698) كيفيت انفاق بر نزديكان، بايد مطابق عرف عام باشد. بنابراين اگر نفقه گيرنده بانفقه دهنده در يك خانه ساكن باشند، بر نفقه دهنده واجب است كه در خانه‌اش انفاق كند و اگر نفقه گيرنده در جايى ديگر نفقه را طلب كند، قبول آن واجب نيست. اگر در خانه ديگرى ساكن است، برنفقه دهنده واجب است كه در همان خانه نفقه بدهد، امّا واجب نيست كه نفقه دهنده، نفقه را به نفقه گيرنده تمليك كند.

(مسأله 2699) نفقه غلام با كنيز بر مولايش واجب است و مى‌تواند آن را چنان‌چه كسب شان كفايت مى‌كند، در كسب شان قرار دهد و اگر كفايت نمى‌كند بر مولا واجب است كه نفقه را تكميل كند. بنابراحتياط واجب، مالك بايد نفقه حيوانات را هم بدهد و چنان‌چه از دادن نفقه بهائم‌