حاكم شرع او را به آن مرد تزويج مى‌كند. اگر بخشيدن مدت را بر چيزى معلّق كند؛ مثل اين‌كه با فلان شخص مثلًا يا مطلقاً ازدواج نكند، اين بخشش باطل است.

(مسأله 2615) عده زن متعه غير حامله بعد از تمام شدن مدت يا بخشيدن آن، دو حيض كامل است، بنابراين يك حيض يا يك حيض و واردشدن در حيض دوم و رسيدن به نصف آن كفايت نمى‌كند و اگر زن در سنى باشد كه بر حسب معمول بايد حيض ببيند، ولى حيض نمى‌بيند، عده‌اش چهل و پنج روز و در وفات چهار ماه وده روز مى‌باشد. امّا عده وفات در زن حامله طولانى ترين مدت بين وضع حمل يا چهار ماه و ده روز است.

(مسأله 2616) تجديد عقد بر متعه، چه دائم باشد يا موقت، قبل از تمام شدن مدت صحيح نيست.

(مسأله 2617) اگر زن و شوهر، در دائمى يا موقتى بودن عقد اختلاف كنند، چنان‌چه بينه‌اى بر موقتى بودن نباشد و مدعى دائم قسم بخورد، قولش مقدم مى‌شود.

(مسأله 2618) ايجاد فاصله ميان عقد و مدت جايز است. پس اگر در ماه اول عقد بخواند و مدت را ازاول ماه سوم قرار دهد، صحيح است، اگرچه احتياط كنند بهتراست.

(مسأله 2619) زن متعه شده مى‌تواند شرط كند كه شوهرش با او نزديكى نكند و بر مرد وفاى به شرط واجب است، ولى اگر زن شرط را ساقط كرد، دخول جايز مى‌شود.

(مسأله 2620) متعه كردن دختر بچه جايز است اگرچه مدّت آن كم باشد، ولى دخول قبل از بلوغ جايزنيست.

(مسأله 2621) عقد متعه براى پسر نابالغ براى مدتى كه در آن مدت لذّت بردن ممكن نيست، صحيح است، ولى احتياط در ترك آن است.

(مسأله 2622) ولىِّ پسربچه، مى‌تواند مدت را ببخشد، درصورتى كه مصلحتى براى بچه داشته باشد.

(مسأله 2623) نفقه زن متعه بر شوهرش واجب نيست، مگر آن كه درضمن عقد متعه يا عقد لازم ديگر، شرط كرده باشد.

(مسأله 2624) طلاق و لعان در متعه نيست و از يكديگر ارث نمى‌برند، مگر اين‌كه شرط كنند كه از همديگر يا يكى از آنها از ديگرى ارث ببرد.