2- از همان شير به بچه بدهد ولى بعد از ازدواج با ديگرى، در اين حالت نيز شير از شوهر اول است، چه شير دادن قبل از حمل از شوهر دوّمى باشد يا بعد از آن، مادامى كه شير، شير ولادت از شوهراولى محسوب شود.

3- اگر شير دادن بعد از حمل از شوهر دوم وقبل از وضع آن باشد، و شير به واسطه حاملگى زيادشود، چنان‌چه به مقدارى باشد كه بدون اين زيادى نيز موجب محكم شدن استخوان وروييدن گوشت شود، رضاع موجب حرمت محقق مى‌شود. با پانزده بار ويا يك شبانه روز شير دادن درصورتى رضاع محقق مى‌شود، كه شير ولادت باشد، نه تركيبى از شير ولادت و غير آن، ولى اگر درخصوص پانزده بار و يايك شبانه روز شيردادن احتياط كنند. بهتر است.

4- اگر شير زن از شوهر اول مدّتى قطع شود و بعد از حمل از شوهر دوّم بازگردد، چنان‌چه مدّت قطع شده غير عادى باشد، اين شير مستند به شوهر اول نيست و بنابراين شير دادن اثرى ندارد.

دوم: شير دادن بايد به يكى از مقادير زير باشد:

1- شيردادن بايد به اندازه‌اى باشد كه عرفاً بگويند از آن شير گوشت در بدن روييده و استخوانش محكم شده است.

2- شير دادن يك شبانه روز كامل.

3- پانزده بار شيردادن كامل.

در مقدار دوم وسوم دو امر معتبر مى‌باشد:

1- در هر نوبت، شيردادن بايد كامل باشد يعنى بچه سير شود.

2- بين نوبت‌هاى شير دادن در شبانه روز يا پانزده بار، شير دادن زن ديگر فاصله نيفتد؛ پس اگرزنى طفلى را ده نوبت شير بدهد و بعد زن ديگر او را يك يا دوبار شير دهد سپس زن اوّلى پنج مرتبه ديگر شير دهد و پانزده مرتبه را كامل كند، موجب حرمت نمى‌شود. تعذيه بين نوبت‌هاى شيردهى، اگرعرفاً فاصله محسوب شود مانع تحقق رضاع است و گرنه مانع نيست. پس اگر تغذيه طفل به اندازه‌اى باشد كه براى كودكان در آن سنين معمول است، رضاع محقق مى‌شود اما اگر غذايى كه بين نوبت‌هاى شيردهى به طفل داده مى‌شود بيش از حد معمول براى آن سنين باشد، رضاع تحقق نمى‌يابد. البته دررضاعى كه به محكم شدن استخوان و روييدن گوشت منجر مى‌شود، تغذيه طفل اگرچه زياد باشد مانع تحقق رضاع نيست.