يكديگر و مانند آن ببيند، واجب است كه آنان را ازمنكر نهى كند تا دست ازمعصيت بردارند.

(مسأله 1303) اگر بداند كه معصيت بطور اتفاقى سرزده و اصرار بر آن ندارد، ولى توبه نمى‌كند، اگرفاعل ملتفت باشد، واجب است كه او را به توبه امر كند، چون توبه از واجبات است و ترك آن گناه كبيره است، امّا اگر فاعل غافل باشد، احتياط مستحب است كه به توبه امر كند.

يكى از بزرگان فرموده است: «از بزرگترين مصاديق امر به معروف و نهى از منكر و بالاترين ومحكمترين آن نسبت به رهبران دينى، امر به معروف و نهى از منكرِ عملى است به اين شكل كه خودشان لباس معروف را- چه واجب، چه مستحب- بپوشند و لباس منكر را- چه حرام، چه مكروه- از تن درآورند و نفس خود را از اخلاق بد، پاك و به اخلاق نيكو كامل نمايند كه اين كار عملى خصوصاً اگر باموعظه و گفتار همراه گردد، موجب رغبت و ترس از خدا مى‌شود».

يادآورى چند مطلب‌

الف- نمونه‌هايى از معروف‌

اول: تمسك به خداى متعال، كه فرموده است: «كسى كه به خدا تمسك كند، به راه راست هدايت شده است». امام صادق عليه السلام نيز فرموده است: «خداوند عزّ وجلّ به داود وحى نمود، اگر بنده من به غير ازمن به كسى ديگر تمسك نكند اين را از نيّت او مى‌شناسم، سپس اگر آسمان و زمين و كسانى كه در آن هستند او را بفريبند، من راه خروج از بين آنها را براى او باز مى‌كنم».

دوم: توكل بر خداى مهربان، خدايى كه به مصالح خلق وبرآوردن نيازهاى آنان دانا و تواناست چنان كه فرموده است: «كسى كه بر خدا توكل كند، خدا او را كفايت مى‌كند».

سوم: گمان خوب داشتن به خداى متعال، از حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام روايت شده است كه: «قسم به خدايى كه معبودى جز او نيست، اگر بنده مؤمن به خداوند گمان نيكو داشته باشد خداوند طبق آن عمل مى‌كند، چون خداوند بخشنده است و حيا مى‌كند كه با گمان خوب و اميد بنده مؤمن خود مخالفت نمايد، پس به خدا حسن ظن و رغبت داشته باشيد».

چهارم: صبر در برابر سختيها و معصيت خداوند، زيرا خداوند مى‌فرمايد: «تنها به صابران اجر بى‌حساب داده مى‌شود».