بايدزكات را اعاده كند، ولى اگر آن را به شخص مؤمن داده باشد كفايت مى‌كند.

2- بنابراحتياط از اهل معصيت نباشد، اهل معصيت كسى است كه زكات را در راه معاصى خرج كند واحتياط لازم آن است كه به تارك الصلاهً (بى نماز)، شرابخوار وكسى نيز كه آشكارا فسق انجام مى‌دهد، زكات داده نشود.

3- از كسانى نباشد كه مخارج شان بر زكات دهنده واجب است، مانند پدر و مادر هرچه بالا روند و فرزندان وهرچه پايين روند، وزن دايمى اگر نفقه‌اش ساقط نشده باشد وغلام كه دادن زكات به آنان جهت نفقه جايز نيست، ولى از جهت نيازى كه بر او واجب نيست جايز مى‌باشد، مثل اين‌كه فرزندش مقروض باشد و واجب باشد كه آن را ادا كند يا كارى باشد كه اداى آن با اجاره واجب و نيازبه مال داشته، امّا دادن زكات براى توسعه زندگى اضافه بر نفقه، بنابراحتياط جايز نيست چنان‌چه مستحق چيزى داشته باشد كه بتواند بوسيله آن توسعه دهد (و اگر چيزى نداشته باشد جايز است) به شرطى كه توسعه لايق به حالشان باشد، وگرنه جايز نيست كه زكات رابراى توسعه بدهد.

(مسأله 1168) كسى كه نفقه‌اش بر ديگرى واجب است، اگر ديگرى قادر به پرداخت نفقه او نباشد يا با منّت غير قابل تحمّل همراه باشد، جايز است زكات ديگران را بگيرد. گرفتن زكات از سهم فقرابراى زنى كه شوهر نفقه او را به اختيار يا به اجبار مى‌دهد، جايز نيست، اما از ساير سهام اگر موردى براى مصرف آنها باشد، جايز است كه در آنها مصرف شود.

(مسأله 1169) دادن زكات به زن غير دائمى و زن دائمى كه نفقه‌اش به وسيله شرط ومانند آن ساقطشده باشد جايز است، اما اگر سقوط نفقه به خاطر نافرمانى زن باشد، اظهر آن است كه دادن زكات جايز نيست.

(مسأله 1170) زن مى‌تواند زكات خود را به شوهر بدهد اگرچه اين زكات را شوهر به عنوان نفقه به زن خود برگرداند.

(مسأله 1171) اگر كسى تبرّعاً مخارج فردى را قبول كند، خود آن كس وديگران مى‌توانند به آن فردزكات بدهند، چه آن فرد از خويشاوندان باشد يا نه.

(مسأله 1172) كسى كه نفقه ديگرى بر او واجب است درصورتى كه از دادن نفقه ناتوان باشد مى‌تواندزكات خود را به او بدهد، اگرچه احتياط ترك آن است.