از حدمعمول درازتر نباشد براى مسح استفاده كند و اگر ممكن نشد بايد وضو را اعاده كند.

(مسأله 98) اگر حفظ رطوبت دست براى مسح، در اثر گرما يا بيمارى يا چيزى ديگر امكان نداشته باشد بايد تيمم كند.

(مسأله 99) مسح كردن روى عمامه يا مقنعه يا غير اين دو صحيح نيست اگرچه نازك باشد و مانع ازرسيدن رطوبت به پوست نباشد.

چهارم: مسح پا

واجب است بعد از مسح سر، با ترى آب وضو كه در دست مانده روى پاها را از سر انگشتان تامفصل مسح نمايد. پهناى مسح به هر اندازه باشد كافى است وبنابر اظهر، اول پاى راست را با دست راست وبعد پاى چپ را با دست چپ مسح كند. اگر قسمتى از پا قطع شده باشد، بقيه را مسح كندو اگر همه آن قطع شده باشد، مسح ساقط مى‌گردد، اما احتياط مستحب آن است كه ساق را مسح كند. اگر پاى اضافى دارد به نحوى كه مشخص نباشد كدام پاى اصلى است هردو را مسح نمايد، اما اگرمشخص باشد بنابراحتياط پاى اضافى را نيز مسح كند. احكامى كه درمسح سرگفته شد دراينجانيزجارى است.

(مسأله 100) اگر موى روى پا از حد متعارف خارج نباشد، مسح روى آن مجزى است و اگر از حدمتعارف خارج باشد واجب است پوست را مسح نمايد.

(مسأله 101) مسح روى حائل، مثل كفش، اگرچه به خاطر تقيه يا ضرورت ديگرى باشد، صحيح نيست.

(مسأله 102) اگر در حال تقيه امر داير شود بين مسح بر كفش وشستن پا، بايد پا را بشويد.

(مسأله 103) بنابر اقوى تقيه در جايى است كه انسان ناچار باشد، بنابراين اگر ترك تقيه امكان داشته باشد، تقيه مشروع نيست. حضور در مكان يا زمانى كه عمل بايد در آن بصورت تقيه انجام گيردمنوط به اين نيست كه مكان وزمان ديگرى نباشد وبذل مال براى رفع آن خصوصاً اگر در بذل ضررى باشد لازم نيست.

(مسأله 104) اگر سبب كه موجب وضوى عذرى گرديده برطرف شود، واجب است وضو اعاده شود اگرچه خارج وقت باشد وفرقى نمى‌كند كه سبب، تقيه يا ضرورت ديگرى باشد، اما اگر وضوى عذرى صحيح باشد، اعاده آن واجب نيست گرچه سبب در وقت زايل شود، مانند