چهارم: كسى كه روزه قضا گرفته است، مى‌تواند تا قبل از ظهر افطار كند، ولى اگر ظهر شد جايزنيست افطار نمايد، حال آن‌كه در روزه ماه رمضان افطار اصلًا جايز نيست. كسى كه روزه استيجارى مى‌گيرد، مى‌تواند هر وقت از روز افطار كند وكفاره ندارد، البته اگر اجير در روز يا ماه معينى باشد، جايز نيست كه در آن روز يا آن ماه روزه‌اش را باطل كند.

(مسأله 1072) اگر سنى شيعه شود، بايد آنچه را از او فوت شده است قضا كند، ولى آنچه كه بر اساس مذهب خود ادا كرده باشد قضا ندارد و چنان‌چه مطابق مذهب حقّه جعفرى ادا كرده باشد اگرچه مطابق مذهب خود او باطل بوده است در صورتى كه ملتفت باشد وقصد قربت از او متمشى شود، آن عمل صحيح است وقضا ندارد.

(مسأله 1073) اگر در اداى روزه روز گذشته شك كند، بنا را بر ادا بگذارد و اگر در عدد روزه‌هاى فوت شده شك كند، بنا را بر اقل بگذارد.

(مسأله 1074) وجوب قضاى روزه فورى نيست وبنابراحتياط مستحبى قضاى ماه رمضان را تا ماه رمضان ديگر تأخير نيندازد. اگر روزه چند روز از يك ماه فوت شود، يا اگر قضاى روزه از دو ماه رمضان در ذمّه او باشد، تعيين و ترتيب لازم نيست و مى‌تواند هر كدام را زودتر يا ديرتر قضا نمايد، مگر آن‌كه در فرض دوّم وقت قضاى ماه رمضان دومى با آمدن ماه رمضان سومى تنگ شود كه در اين صورت بنابر احتياط مستحبى روزه‌هاى ماه رمضان دومى را بگيرد و اگر نيت قضاى ماه رمضان اولى رابكند، روزه‌اش صحيح است ولى فديه واجب مى‌شود.

(مسأله 1075) ترتيب بين روزه قضاى ماه رمضان وروزه‌هاى واجب ديگر مثل كفاره ونذر لازم نيست.

(مسأله 1076) چنان‌چه چند روز از روزه ماه رمضان به سبب بيمارى از دست برود وقبل ازآن‌كه خوب شود بميرد، واجب نيست از طرف او قضا كنند. همچنين اگر روزه به سبب حيض يا نفاس فوت شودو در آن حال بميرد يا بعد ازاينكه طاهر شد، به اندازه‌اى كه بتوان قضا را انجام دهد زمان در اختيارنداشته باشد و بميرد، واجب نيست از طرف او قضا كنند.

(مسأله 1077) اگر ماه رمضان يا مقدارى از آن از دست برود چند صورت دارد:

1- اگر از دست رفتن روزه به سبب بيمارى باشد وتا رمضان آينده ادامه پيدا كند، قضا ساقط مى‌شودوبايد يك مد طعام براى هر روز فديه دهد.