تواند به مقدار معلوم ومتيقن اكتفا نمايد و اگر شك كند كه به حلال و يا حرام افطار كرده است، كفاره آن فرقى نخواهد داشت. اگر شك كند كه در ماه رمضان افطار كرده است يا در قضاى آن قبل از ظهر، در اين صورت كفاره واجب نيست، ولى اگر در قضاى ماه رمضان بعد از ظهر افطار كرده باشد، غذادادن به شصت مسكين كافى است.

(مسأله 1037) اگر عمداً افطار كند آنگاه قبل از ظهر سفر نمايد كفاره ساقط نمى‌شود. همچنين اگربراى فرار از كفاره، قبل از ظهر سفر كند يا سفرى براى او پيش آيد، كفاره ساقط نمى‌شود. اگر عمداً افطار كند، سپس پيش آمدى مانند حيض، نفاس، بيمارى يا عذر ديگرى پيش آيد، بنابر اظهر كفاره ساقط نمى‌شود.

(مسأله 1038) اگر شوهر بنابر عذرى روزه نداشته باشد و زن روزه دار خود را بر جماع مجبور كند، كفاره بر هيچ كدام از شوهر و زن واجب نيست و چنان‌چه اجبار او مستلزم كار حرامى شود مثل اذيت كردن يا زدن يا دشنام دادن، شوهر گناهكاراست.

(مسأله 1039) جايز است به عنوان تبرع و كار خير كسى از طرف ميت كفاره روزه يا كفارات ديگر را بدهد، ولى از طرف فرد زنده جايز نيست، بله اگر آزادكردن بنده يا غذادادن مساكين به عنوان كفاره بر مكلف واجب باشد شخص ديگرى مى‌تواند از جانب مكلف زنده وكيل شود، ولى اگر روزه گرفتن به عنوان كفاره بر مكلف واجب گردد بايد خودش آن را انجام دهد و كسى ديگرى نمى‌تواند به جاى اوروزه بگيرد، مگر اين‌كه مكلف بميرد.

(مسأله 1040) به جا آوردن كفاره زمان محدودى نداشته و واجب فورى نيست، ولى كوتاهى وسهل انگارى در انجام آن نيز جايز نيست.

(مسأله 1041) مورد مصرف كفاره اطعام، فقرا مى‌باشند كه يا بايد آنها را سير نمود يا به هر يك از آنهايك مد غذا تحويل داد و بنابر احتياط مستحبى دو مد بدهد. مطلق طعام، مانند خرما، گندم، آرد، برنج، ماش و هرچه كه غذا محسوب مى‌شود كافى است. بنابر احتياط لازم در كفاره قسم به گندم و آرد و نان اكتفا نمايد.

(مسأله 1042) كفاره اطعام را بايد به شصت فقير بدهد و نمى‌توان يك نفر را دو بار يا بيشتر سير نمايديا دو مد يا بيشتر به او بدهد.

(مسأله 1043) اگر فقيرى داراى خانواده فقير نيز باشد در صورتى كه ولى ايشان باشد و يا در