صاف كسى را نبيند و صداى معمولى اذان شهر را نشنود.

(مسأله 939) كسى كه به قصد مسافرت از شهر خارج مى‌شود، در فاصله شهر تا حدّ ترخص، بايد نمازرا تمام بخواند.

(مسأله 940) اگر مسافر شك كند به حد ترخص رسيده يا نه، بايد نماز را تمام بخواند تا يقين پيداكند كه به حد ترخص رسيده است، ولى در بازگشت به شهر خود بنابراقوى حد ترخص اعتبار ندارد وتابه شهر نرسيده نماز را شكسته بخواند. همچنين كسى كه در جايى ده روز قصد اقامت نموده يا سى روزبا ترديد در جايى مانده است، حد ترخص شرط نيست و به مجرد شروع سفر، نماز را شكسته بخواند.

(مسأله 941) حدّ ترخّص در شهرهاى بزرگ، نشنيدن اذان آخر شهر است، همچنان كه در محلّ كه اذان ازجاى بلند غير متعارف پخش مى‌شود، معيار بلندى متعارف است.

(مسأله 942) اگر به اعتقاد اين‌كه به حد ترخص رسيده است شكسته نماز بخواند وبعد خلاف آن معلوم شود، نمازش باطل است. اگر بخواهد نماز را در همان محلّ اعاده كند، بايد تمام بخواند و اگرتأخير انداخت تا به حد ترخص برسد، چنان‌چه وقت مانده است، بايد شكسته بخواند. اگر نماز رانخواند تا وقت آن تمام شود، در اين صورت، اگر بخواهد پيش از رسيدن به حدّ ترخص قضاى نماز رابخواند، بايد تمام بخواند و اگر بعداز از حد ترخص مى‌خواند، بايد شكسته بخواند.

(مسأله 943) اگر فاصله وطن- مثلًا نجف- از محل كار- مثلا كوفه- كمتر از هشت فرسخ باشد و هر روزصبح به محل كار برود و شب بر گردد، مسافر نيست اما چنان‌چه هنگام حركت از نجف تصميم بگيرد كه بعداز ظهر از كوفه به بغداد برود، بايد بعداز رسيدن به حدّ ترخص محل كار، نماز را شكسته بخواند و در بازگشت از بغداد هنگام رسيدن به محل كار بايد تمام بخواند.

چيزهايى كه سفر را قطع مى‌كند

اول: وطن كه دو نوع است يكى زادگاه كه محل سكونت پدران و اجداد وخانواده انسان است وديگرى قراردادى است به اين معنى كه شخصى از وطن خود به قم يا نجف هجرت نمايد وقصد كندتا آخر عمر آنجا باشد، در اين قسم از وطن خانه داشتن معتبر نيست. وطن سومى نيز هست وآن جايى است كه انسان براى مدت طولانى مثلًا چهار سال يا بيشتر براى كار يا تحصيل علم در نظر بگيرد.