بخواند.

(مسأله 900) مسافت با يقين وشهادت دو مرد عادل بلكه به خبر يك نفر عادل، نيز به خبر فرد مورد اطمينان ثابت مى‌شود. اگر دو بيّنه يا دو خبر باهم تعارض كنند هردو از اعتبار ساقط مى‌شوند وبدون تحقيق، بايد نماز را تمام بخواند اگر مسافر در اندازه مسافت شرعى شك كند، مثلًا نمى‌داند كه مسافت شرعى چهل و سه كيلومتر است يا چهل كيلومتر، چنان‌چه دست يابى به فتواى مجتهد براى او ميسّر نيست بايد هم قصر و هم تمام بخواند.

(مسأله 901) كسى كه يقين كند سفر او هشت فرسخ است و نماز را شكسته بخواند، بعد بفهمد كه هشت فرسخ نبوده، بايد آن را چهار ركعتى بخواند. اما اگر يقين دارد كه سفرش هشت فرسخ نيست ياشك دارد و نماز را تمام بخواند و بعد بفهمد كه هشت فرسخ بوده، چنان‌چه در وقت باشد، بايد نماز قصربخواند و اگر در خارج وقت بفهمد، قضا ندارد.

(مسأله 902) اگر شك كند كه فاصله بين دو شهر، هشت فرسخ است يانه يا يقين دارد كه هشت فرسخ نيست و چنان‌چه در بين راه بفهمد كه هشت فرسخ است، بايد نماز را شكسته بخواند.

(مسأله 903) اگر شهر دوراه داشته باشد، يك راه آن، كمتر از هشت فرسخ و راه ديگر هشت فرسخ باشد، چنان‌چه از راه هشت فرسخى، سفر كند، بايد نماز را شكسته بخواند و در اين حكم، بين سفركردن از شهر خود به شهر ديگر و از شهر ديگر به شهر خود و يا به شهر ديگر فرق وجود ندارد.

(مسأله 904) اگر رفتن پنج فرسخ و برگشتن سه فرسخ باشد، وجوب قصر بعيد نيست. همچنين است اگر رفتن به صورت دايره يا مانند دو ضلع مثلث باشد و برگشتن مستقيم باشد، بايد نماز راشكسته بخواند.

(مسأله 905) اگر شهر ديوار دارد، بايد ابتداى هشت فرسخ را از ديوار شهر حساب كند و اگر ديوارندارد، بايد از خانه‌هاى آخر شهر حساب نمايد. و بين شهر بزرگ و كوچك فرق نيست.

(مسأله 906) در تحقق سفر لازم نيست كه پيمودن مسافت شرعى بدون توقف باشد، بلكه اگر كسى با نيت سفر حركت كند و پيمودن مسافت شرعى چندين روز را در برگيرد و از نظر عرف مسافر شناخته شود، كافى است.

(مسأله 907) اگر كسى از مسير دايره وار، قصد مسافرت نمايد و مسير دايره‌اى در يك طرف‌