كه بلندتر است بايستد، در صورتى كه شيب بيش از يك وجب نبوده طورى باشد كه به آن زمين مسطح بگويند مانعى ندارد و گرنه نماز آنان باطل است. اگر جاى مأموم از امام بلندتر باشد، در صورتى كه عرفاً به آن اجتماع صدق كند، در اين صورت نماز جماعت اشكال ندارد.

سوم: فاصله بين امام ومأموم وصفوف مأمومين نبايد بيش از يك گام بزرگ انسان معمولى باشدكه در شرع به مقدار مكانى كه جسد يك انسان معمولى هنگام سجده كردن لازم دارد بيان شده است واگرفاصله ازاين مقدار بيشترباشد نماز جماعت صحيح نخواهد بود.

(مسأله 806) فاصله بيش از يك گام، در صورتى نماز جماعت را بهم مى‌زند كه از همه اطراف اين فاصله وجود داشته باشد. پس اگر از يك طرف مأموم متصل و از اطراف ديگر فاصله داشته باشداشكالى نخواهد داشت. اگر صف دوم از صف اول طولانى‌تر باشد، آخر آن اگرچه از صف اوّل دوراست، ولى به صحت جماعت ضررى نمى‌رساند چون از سمت چپ يا راست متصل است. همچنين اگر افراد صف دوم از هم فاصله داشته باشند، در صورتى كه هر كدام به صف جلوتر متصل باشند، جماعت آنها صحيح است، ولى در صف اول بايد تمام افراد به هم متصل باشند.

چهارم: مأموم نبايد جلوتر از امام بايستد، بنابراين اگر امام مرد باشد ومأمومين متعدد باشند، نمى توانند در قيام با امام مساوى باشند؛ بلكه بايد پشت سر امام قرار بگيرند، ولى اگر امام زن باشد، مانعى ندارد كه با مأمومين مساوى بايستد، اما اگر امام مرد ومأموم يك نفر باشد، بايد در طرف راست امام قرار بگيرد ومى تواند مساوى امام نيز بايستد.

(مسأله 807) از اول تا آخر نماز جماعت شرايط مذكور بايد مراعات شود، بنابر اين اگر مانعى همانند دورى، بالابودن مكان امام يا جلو افتادن مأموم پيش آمد، جماعت باطل مى‌شود وبايد نماز رافرادى ادامه دهد. اگر در پيش آمدن يكى از اين موانع شك كند، در صورتى كه قبلًا مى‌دانست هيچ يك از اين موانع نبوده است، نماز جماعت او صحيح است، ولى اگر علم به بودن آن شرايط نداشته و شك كند، نمى‌تواند نماز را به جماعت بخواند مگر اين‌كه علم پيدا كند كه هيچ يك از آن موانع نبوده است. اگر بعداز نماز درباره شرايط شك كند بنارا بر صحّت بگذارد به شرط اين‌كه در حين ورود به نمازجماعت متوجه شرايط بوده باشد. اگر از روى غفلت داخل نماز جماعت شود وسپس در تحقق شرايط شك كند، جماعت باطل اما نمازش صحيح خواهد بود مگر