2- بيمه، اركان آن و بررسى‌هاى شرعى‌

قرارداد بيمه چهار ركن دارد:

ركن اول- ايجاب از سوى بيمه‌گزار (بيمه‌شونده)؛

ركن دوم- قبول از سوى بيمه‌گر (بيمه‌كننده مانند شركت يا بانك)؛

ركن سوم- تعيين مورد بيمه شده (شخص، مال و مانند آن)؛

ركن چهارم- مبلغ بيمه.

ممكن است قرارداد بين بيمه‌گزار و بيمه‌گر- يعنى شركت- به شكل «ضمان معاملى» باشد؛ به اين معنا كه شركت متعهد مى‌شود كه در صورت وقوع خسارت، آن را جبران كند يا با شرطهايى، آن را مرتفع سازد. اگر بيمه‌گزار اين شرطها را بپذيرد، قرارداد ضمانت بين آن‌ها محقق مى‌شود. اين قرارداد دو گونه است. ممكن است به صورت «هبه معوّضه» باشد؛ به اين معنا كه بيمه‌گزار كه در اين‌جا مشترى است، در هر ماه، مبلغ معينى را به بيمه‌گر- مثلًا شركت يا بانك- به عنوان هبه مى‌پردازد، به اين شرط كه اگر به هر دليل خسارتى به سرمايه‌ى وى وارد آمد، بانك يا شركت، خسارت را جبران كند. هر گاه بيمه‌گر مبلغ بخشيده‌شده را با اين شرط بپذيرد، هبه معوّضه تحقق پيدا مى‌كند. هم‌چنين ممكن است عقدى مستقل بين بيمه‌شونده و شركت بيمه يا بانك منعقد شود. در اين صورت، اين عقد در دايره هبه معوّضه يا ضمانت قراردادى قرار نمى‌گيرد و عنوانى ديگر از معاملات خاص هم بر آن صدق نمى‌كند.