صاحب معدن اين قرارداد آتى را به شخصى با قيمت معين 1200 دلار آمريكايى و در وقت معين مثلا در بيستم دسامبر 2010 مى‌فروشد. بنا بر اين، اگر هزينه‌هاى استخراج از قبيل پرداخت حقوق كارمندان، خريد و تهيه ابزار و تصفيه طلا هزار دلار آمريكايى شود و قيمت طلا در بيستم دسامبر 2010 كم‌تر از هزار دلار آمريكايى شود، صاحب معدن ضرر مى‌كند؛ زيرا صاحب معدن در قرارداد آتى خود، بر برآورد 1000 دلار تكيه كرده بود كه امكان سود بردن را براى وى فراهم مى‌كرد. پس اين گونه قراردادها مقدار خطر و ريسك را در تجارت او كاهش مى‌دهد.

نوع دوم- سرمايه‌گذار (مضارب) يا معامله‌گر حرفه‌اى‌

سرمايه‌گذار در ذهن خود چنين مى‌انديشد كه به زودى نرخ طلا بالاتر خواهد رفت و در 20 دسامبر 2010، از 1200 دلار به 1400 دلار مى‌رسد. به همين دليل، قرارداد آتى را مى‌خرد. او بر اساس تقاضاى فراوان جواهرات از سوى مردم، بر پايه يكى از اين دو تصميم مى‌گيرد: كاهش توليد و استخراج طلا از معادن ي‌ا بالا بودن شاخص‌هاى بازار طلا در سال‌هاى پيشين كه به تداوم بالا رفتن شاخص طلا در سال‌هاى آينده اشاره دارد. از اين رو، درآمد سود براى سرمايه‌گذار بر عكس درآمد سود براى صاحب معدن نسبت به قرارداد است.

نوع سوم- بازارساز

بازارسازى ماهيت كار اين شخص است؛ زيرا او نيازهاى بازار را فراهم مى‌كند. براى نمونه، اين شخص قراردادى را از صاحب معدن به مبلغ 1200 دلار مى‌خرد كه در ماه دسامبر تحويل بگيرد و اين قرارداد را به‌