از ثمرات ديگرى كه مى‌توان براى عبادت حقيقى برشمرد، طمأنينه و سكونى است كه در قلب انسان عابد پديدار مى‌گردد چرا كه او با نظر كردن به هر سويى با حبيب و معبود خويش روبه‌رو مى‌شود و هيچ فراق و وحشتى يا ترس و اضطرابى در دل او راه نمى‌يابد.

آرى، هنگامى كه عبادت به قلب مؤمن وارد مى‌شود؛ وسعتى به او مى‌دهد به پهناى تمام دنيا و در نتيجه براى ديگران غير از محبت و مودت در دلش جا نمى‌گيرد و براى احدى به غير از خير و مصلحت نمى‌انديشد و سعادتى را كه براى خود مى‌خواهد براى ديگران نيز جلب مى‌كند.

متانت و عفت در سلوكش به وضوح نمايان است و در قصد و اراده‌اش پاكى را از دست نمى‌دهد.

در عين حال آرامى و لينت خود را حفظ مى‌نمايد: همانگونه كه قرآن كريم مى‌فرمايد:

«وَعِبَادُ الرَّحْمَنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الأَرْضِ هَوْناً وَإِذَا خَاطَبَهُمْ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَاماً* وَالَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَقِيَاماً* وَالَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا اصْرِفْ عَنَّا عَذَابَ جَهَنَّمَ إِنَّ عَذَابَهَا كَانَ غَرَاماً:[1] و بندگان (خاص) خداى رحمان آنان هستند كه بر روى زمين ره‌

[1]- سوره فرقان، آيه 65- 63.