168- راه رفتن در بين وضوء اشكال ندارد، پس اگر وضوء گيرنده بعد از شستن صورت و دستها چند قدم راه برود و بعد سر و پاهايش را مسح كند، وضوء او صحيح مى‌باشد.

وضوء جبيره و احكام آن:

چيزى كه با آن زخم و شكستگى را مى‌بندند و نيز دوايى كه آن را روى زخم و شكستگى مى‌گذارند جبيره ناميده مى‌شوند؛ و وضوء جبيره وضوئى است كه بر روى همان جبيره انجام مى‌گيرد.

169- اگر زخم يا دُمَل يا شكستگى در صورت و دستها بوده و روى آن باز باشد، و ريختن آب روى آن ضرر دارد، چنانچه كشيدن دست تَر بر آن ضرر ندارد، وضوء گيرنده بايد دست تَر بر آن بكشد؛ و اگر اين مقدار هم ضرر دارد يا اينكه زخم نجس است و نمى‌شود آن را آب كشيد، بايد اطراف زخم را به طورى كه در وضوء گفته شد از بالا به پايين بشويد؛ و بنابر احتياط مستحب پارچه پاكى هم روى زخم بگذارد، و دست تَر روى آن بكشد؛ و اگر گذاشتن پارچه ممكن نيست، بايد اطراف آن را بشويد، و بنابر احتياط مستحب بعد از اتمام وضوء تيمّم هم بنمايد.

170- اگر زخم يا دُمَل يا شكستگى در جلوى سر يا روى پاها بوده و روى آن باز باشد و مكلف نتواند آن را مسح كند، بايد پارچه پاكى روى آن بگذارد، و روى پارچه را با تَرىِ آب وضوء كه در دست مانده است مسح كند؛ و اگر گذاشتن پارچه هم ممكن نباشد، مسح لازم نيست، ولى بايد بعد از وضوء هم تيمّم بنمايد.

171- ظاهر جبيره بايد پاك باشد، و چنانچه باطن آن نجس باشد اشكال ندارد.

172- اگر جبيره تمام صورت يا تمام دستها يا يكى از دو دست كسى را گرفته باشد، بايد وضوء جبيره بگيرد؛ و بنابر احتياط واجب تيمّم هم بنمايد، و همچنين است اگر جبيره تمام اعضاء وضوء را گرفته باشد.

173- اگر به اعضاء وضوء يا غسل چيزى چسبيده، كه برداشتن آن ممكن نيست، يا برداشتن آن به قدرى مشقّت دارد كه نمى‌شود تحمّل كرد، بايد به دستور جبيره عمل نمايد.

174- كسى كه وظيفه او تيمم است اگر در بعضى از جاهاى تيمم او زخم يا شكستگى باشد، بايد مانند وضوى جبيره‌اى تيمم جبيره‌اى نمايد.