شرط چهارم: مانعى از رسيدن آب بر پوست او نباشد، پس چركى كه روى پوست اعضاء وضوء است، اگر به صورت جرم نامرئى باشد و چيز خارج از بدن هم محسوب نشود و مانع از صدق شستن و رسيدن آب بر پوست هم نباشد، برطرف نمودن آن لازم نيست.

شرط پنجم: وقت كافى براى وضوء و نماز داشته باشد، پس هرگاه وقت به قدرى تنگ باشد كه اگر وضوء بگيرد تمام نماز يا مقدارى از آن بعد از وقت خوانده مى‌شود، بايد تيمّم كند؛ ولى اگر وضوء و تيمّم به يك اندازه وقت لازم دارند، بايد وضوء بگيرد.

شرط ششم: قصد قربت داشته باشد، پس وضوء گرفتن با قصد قربت براى انجام چيزهايى مثل نماز كه خدا با طهارت خواسته، واجب مى‌باشد، هرچند وضوء گرفتن قربةً إلى اللَّه به خودىِ خود مستحب و موجب ثواب است؛ و چنانچه كسى قبل از دخول وقت نماز يا بعد از آن، وضوء را به يكى از اين دو انگيزه- تحصيل طهارت براى چيزهايى مثل نماز يا براى اينكه وضوء گرفتن خود بخود مستحب است- انجام دهد، وضوء او صحيح مى‌باشد، و مى‌شود با آن اعمال واجبه و مستحبه را انجام داد.

شرط هفتم: خلوص نيّت داشته باشد، پس كسى كه وضوء مى‌گيرد بايد وضوء را بدون رياء و سَمعه و ضمائم محرّمه انجام دهد.

شروط مربوط به نفس وضوء:

167- شروط مربوط به نفس وضوء عبارتند از:

شرط اول: مباشرت، پس كسى كه نمى‌تواند كارهاى وضوء را انجام دهد، بايد نائب بگيرد كه او را وضوء دهد؛ و اگر نائب مزد بخواهد، چناچه بتواند بايد به او بدهد، ولى بايد خود او نيّت وضوء كند و با دست خود مسح نمايد؛ و اگر اين هم ممكن نيست، بايد نائب از دست او رطوبت بگيرد، و با آن رطوبت سر و پاهاى او را مسح كند.

شرط دوم: ترتيب، به بيانى كه در فقره 147 گذشت.

شرط سوم: موالات، اعمال وضوء بايد با موالات- پشت سر هم- انجام گيرند؛ و اگر وضوء گيرنده به قدرى بين آنها فاصله بيندازد كه وقتى مى‌خواهد جايى را بشويد يا مسح كند رطوبت جاهايى كه پيش از آن شسته يا مسح كرده، خود بخود خشك شده باشد، وضوء او باطل مى‌شود.