و معده و ...- به سبب ملاقات با نجاست نجس نمى‌شوند، پس اگر عين نجس يا لقمه متنجس به داخل دهان برسد، برطرف كردن آنها كافى است، و شستن دهان واجب نيست؛ اگرچه بهتر است دهان را با مضمضه شستشو داد.

234- اگر خون از لاى دندان بيرون آيد و در آب دهان از بين برود، آب كشيدن داخل دهان لازم نيست، و همچنين اگر دندان مصنوعى در دهان باشد، آب كشيدن آن لازم نيست.

235- اگر غذا لاى دندانها مانده باشد و داخل دهان خون بيايد و به آن برسد نجس نمى‌شود.

236- مقدارى از لبها و پلك چشم كه موقع بستن روى هم قرار مى‌گيرند، اگر نجس شوند لازم نيست آنها را آب بكشند، و همچنين است حكم جايى كه انسان نمى‌داند از ظاهر بدن است يا از باطن آن.

سوم- چيزى كه در داخل بدن با نجاست ملاقات كند:

237- اگر چيزى از خارج بدن داخل بدن شود و به نجاست برسد، درصورتى كه بعد از بيرون آمدن آلوده به نجاست نباشد پاك است، پس اگر اسباب اماله يا آب آن در مخرج غائط وارد شود يا سوزن و چاقو و مانند اينها در بدن فرو روند، چنانچه بعد از بيرون آمدن به نجاست آلوده نباشند نجس نيستند، و همچنين است حكم آب دهان و بينى، اگر در داخل به خون برسند ولى بعد از بيرون آمدن به خون آلوده نباشند.

احكام شك در سرايت نجاست:

238- اگر انسان بداند چيز پاكى با نجاست ملاقات كرده است، لكن شك كند كه ملاقات آن دو همراه با رطوبت قابل انتقال- كه شرط سرايت مى‌باشد- بوده است يا نه، آن چيز پاك مى‌باشد.

239- اگر چيزى از قبيل لباس با نجاستى مانند خون كه با يكبار شستن پاك مى‌شود ملاقات نمايد، سپس انسان شك كند كه آيا با نجاستى مانند بول كه احتياج به دو بار شستن دارد ملاقات كرده است يا نه، يكبار شستن كفايت مى‌كند، و همچنين ظرفى كه‌