و همچنين است هر چيزى كه اسم خداى تعالى يا يكى از معصومين (عليهم السلام) بر آن نقش شده باشد؛ مگر اينكه پنهان باشند؛ و بعيد نيست كه ديگر اشياء محترمه مانند تربت سيّد الشهداء (عليه السلام) نيز ملحق به اينها باشند، 22- سخن گفتن بدون ضرورت؛ مگر ذكر خداى تعالى يا آية الكرسى يا حكايت اذان يا دعاء در حق عطسه كننده با گفتن: «يَرْحَمُكَ اللَّهُ»، 23- خوددارى كردن از بول وغائط؛ البته در صورتى كه خوددارى كردن ضرر داشته باشد حرام است.

126- كسى كه نماز نخوانده است و وضوء دارد، چنانچه وقت نماز او به حدّى تنگ است كه اگر بخواهد تخلّى كند وقت گنجايش انجام وضوء و نماز را ندارد، در صورت امكان، خوددارى كردن از بول و غائط بر او واجب است.

127- هرگاه دست يافتن به چيز اهمّى بستگى به خوددارى از بول و غائط داشته باشد، در اين صورت خوددارى كردن از بول و غائط مستحب مى‌باشد.

استبراء و كيفيّت آن:

128- مستحب است مردها بعد از بيرون آمدن بول به گونه‌اى كه در فقره بعد بيان مى‌شود استبراء نمايند، تا يقين كنند بول در مجرى نمانده است.

129- استبراء داراى اقسامى است، و بهترين آنها آن است كه بعد از قطع شدن بول اگر مخرج غائط نجس شده است ابتداء آن را تطهير كنند، و بعد سه دفعه با انگشت ميانه دست چپ از مخرج غائط تا بيخ آلت بكشند، و سپس انگشت شَست را روى آلت و انگشت پهلوى شست را زير آن بگذارند و سه مرتبه تا ختنه‌گاه بكشند، و پس از آن سه مرتبه سر آلت را فشار دهند.

130- كسى كه آلت تناسلى او بريده شده است، اگر قسمتى از آن باقى باشد استبراء همان قسمت كافى است.

131- آبى كه گاهى بعد از مُلاعبه و بازى كردن از انسان خارج مى‌شود- و به آن مَذى مى‌گويند- و آبى كه احياناً بعد از منى بيرون مى‌آيد- و به آن وَذى گفته مى‌شود-