حكم ظنّ- گمان- در نماز

1343- حكم گمان در عدد ركعات نماز مثل حكم يقين است، پس اگر نمازگزار مثلًا در نماز ظهر گمان دارد كه آن را چهار ركعت خوانده است، نبايد نماز احتياط بخواند؛ ولى حكم گمان در افعال نماز مثل حكم شك مى‌باشد، پس اگر نمازگزار گمان كند كه مثلًا حمد را خوانده است يا گمان كند كه آن را نخوانده است، چنانچه به ركوع نرفته است بايد آن را بخواند؛ و اگر به ركوع رفته است نمازش صحيح مى‌باشد.

1344- حكم شك و سهو و گمان در نمازهاى واجب غير يوميه با نمازهاى واجب يوميه فرق ندارند، مثلًا اگر كسى در نماز آيات شك كند كه يك ركعت خوانده است يا دو ركعت نمازش باطل مى‌شود، چون شك او شك در ركعات نماز دو ركعتى است.

1345- اگر نمازگزار در ابتداء گمانش به يك طرف بيشتر باشد، ولى بعداً دو طرف در نظر او مساوى شوند، بايد به دستور شك عمل نمايد؛ و اگر در ابتداء دو طرف در نظر او مساوى باشند و به طرفى كه وظيفه او است بنا بگذارد، ولى بعداً گمانش به طرف ديگر برود، بايد همان طرف گمان را بگيرد و نماز را تمام كند.

1346- كسى كه شك دارد گمانش به يك طرف بيشتر است يا هر دو طرف در نظر او مساوى هستند، چنانچه حالت گذشته‌اش را مى‌داند، بايد بر طبق آن عمل كند؛ ولى اگر حالت گذشته‌اش را نمى‌داند، حكم شك بر نماز او جارى مى‌شود.