خلل و شك در سجده:

1137- اگر نمازگزار پيش از رسيدن پيشانيش به زمين و آرام گرفتن بدنش سهواً ذكر سجده را بگويد، و پيش از سر برداشتن از سجده بفهمد اشتباه كرده است، بايد دوباره در حال آرامش بدن ذكر سجده را بگويد.

1138- اگر نمازگزار بعد از سر برداشتن از سجده بفهمد كه پيش از آرام گرفتن بدنش ذكر سجده را گفته است يا بفهمد كه پيش از تمام شدن ذكر سجده سر از سجده برداشته است، نمازش صحيح مى‌باشد.

1139- اگر نمازگزار پيش از تمام شدن ذكر سجده سهواً پيشانيش را از زمين بردارد، نمى‌تواند دوباره آن را بر زمين بگذارد، و بايد همان را يك سجده حساب كند؛ ولى اگر اعضاء ديگر را سهواً از زمين بردارد، بايد آنها را دو مرتبه بر زمين بگذارد و ذكر را بگويد.

1140- اگر نمازگزار پيشانيش را بر چيزى بگذارد كه از جاى انگشتان پاى او بلندتر از چهار انگشت بسته است، چنانچه بلندى آن به قدرى باشد كه عرفاً نگويند در حال سجده است، بايد سرش را بلند كند و پيشانيش را بر چيزى كه بلندى آن به اندازه چهار انگشت بسته يا كمتر است بگذارد؛ و اگر بلندى آن به قدرى باشد كه بگويند در حال سجده است، احتياط واجب آن است كه پيشانيش را از روى آن به روى چيزى كه بلنديش به اندازه چهار انگشت بسته يا كمتر است بكشد؛ و اگر كشيدن پيشانى ممكن نيست، بنابر احتياط واجب بايد نماز را تمام كند، و آن را دوباره بخواند؛ و در صورتى كه سهواً پيشانيش را بردارد و بر جاى پست‌تر بگذارد، نمازش صحيح مى‌باشد.

1141- نمازگزار بايد در سجده كف دو دست خود را بر زمين بگذارد؛ و اگر گذاشتن كف دست ممكن نباشد، بايد پشت دست را بر زمين بگذارد؛ و اگر گذاشتن پشت دست ممكن نباشد، بايد مچ دست را بر زمين بگذارد؛ و چنانچه اين هم برايش ممكن نباشد، بايد تا آرنج هر قسمتى را كه مى‌تواند بر زمين بگذارد؛ و اگر اين هم ممكن نباشد، گذاشتن بازو بر زمين كافى است.

1142- كسى كه مقدارى از شست پايش بريده شده است، بايد بقيه آن را بر زمين بگذارد؛ و اگر چيزى از آن نمانده است يا اگر مانده خيلى كوتاه مى‌باشد، بايد بقيه‌