هنگام برخاستن زانوها را پيش از دستها بلند كند، 25- بين دو سجده بگويد:

«أَللَّهُمَّ اغْفِرْ لي‌، وَ ارْحَمْني‌، وَ أَجِرْني‌، وَ ادْفَعْ عَنّي‌، فَإِنّي‌ لِما أَنْزَلْتَ إِلَيَّ مِنْ خَيْرٍ فَقيرٌ، تَبارَكَ اللَّهُ رَبُّ الْعالَمينَ».

26- در حال برخاستن از سجده براى ركعت بعد بگويد:

«بِحَوْلِ اللَّهِ وَ قُوَّتِه‌ أَقُومُ وَ أقْعُدُ»[1] يا بگويد:

«أَللَّهُمَّ رَبّي‌، بِحَوْلِكَ وَ قُوَّتِكَ أَقُومُ وَ أقْعُدُ».

27- در هنگام برخاستن از سجده براى ركعت بعد كف دستها را باز كرده و بر زمين پهن كند، و بر آنها تكيه كند تا بلند شود، 28- نمازگزار زن ذراع دو دست خود را به زمين بچسباند، و شكم خود را پايين نگه دارد، و اعضاء خود را جمع كند، و در وقت بلند شدن وَرِك- باسن- خود را بلند نكند، بلكه راست بلند شود؛ بعكس مرد، 29- نمازگزار- چه زن و چه مرد- در حال سجود كف دو دست را بالمباشرة بر زمين بگذارد، 30- بعد از سجده دوم از ركعت اول و ركعت سوم كه تشهد ندارند مقدار كمى بنشيند، كه اين نشستن جلسه استراحت نام دارد؛ بلكه افضل است كه نمازگزار آن را ترك نكند.

مكروهات مربوط به سجود:

1136- مكروهات راجع به سجده چهار چيز مى‌باشند:

1- خواندن قرآن در سجده، 2- فوت كردن جاى سجده براى برطرف كردن گرد و غبار آن؛ و اگر در اثر فوت كردن عمداً دو حرف از دهان بيرون آيد، نماز باطل مى‌شود، 3- بلند نكردن دو دست از زمين در بين دو سجده، 4- نشستن بين دو سجده و بعد از سجده دوم به صورت إقعاء، و براى اقعاء دو تفسير بيان شده است:

الف: نمازگزار سينه دو پاى خود را بر زمين قرار دهد، و بر پاشنه پاى خود بنشيند؛ كه اين قول منسوب به بعضى از فقهاء مى‌باشد.

ب: نمازگزار بر روى إليَتَين- باسن- خود بنشيند، و ساق هر دو پايش را راست نگه دارد، و به پشت تكيه دهد، مانند نشستن سگ؛ كه اين تفسير منسوب به لغويين است.

[1] - به يارى خداى متعال و به قوّت او برمى‌خيزم و مى‌نشينم.