979- اگر نمازگزار در اين نماز از ايستادن عاجز شود بايد بنشيند، و اگر از نشستن هم عاجز شود بايد بخوابد، ولى تا بدنش آرام نگرفته است نبايد چيزى بخواند.

980- كسى كه بايد نشسته نماز بخواند، اگر نتواند به طور معمول بنشيند، و در موقع نشستن كف پا را بر زمين مى‌گذارد، چه فقط كف پاى او بر زمين باشد و چه علاوه بر كف پا باسن او نيز روى زمين باشد، بايد در موقع نماز صورت و سينه و شكم و ساق پاى او رو به قبله باشد.

981- تا وقتى كه نمازگزار مى‌تواند بنشيند، نبايد خوابيده نماز بخواند؛ و اگر نتواند راست بنشيند، بايد هر طور كه مى‌تواند بنشيند؛ و اگر به هيچ قسم نمى‌تواند بنشيند، بايد به پهلوى راست بخوابد، به طورى كه روى او به طرف قبله باشد؛ و اگر از اين هم عاجز است، بايد به پهلوى چپ بخوابد؛ و اگر اين هم ممكن نيست، بايد به پشت بخوابد، به طورى كه كف پاهاى او رو به قبله باشد.

982- كسى كه نشسته نماز مى‌خواند، اگر بعد از خواندن حمد و سوره بتواند بايستد و ركوع را ايستاده بجا آورد، بايد بايستد و از حال ايستاده به ركوع برود؛ ولى اگر نتواند بايستد، بايد ركوع را هم نشسته بجا آورد.

983- اگر امر دائر شود بين مراعات استقبال- رو به قبله بودن- و مراعات قيام،- به اين معنى كه اگر نمازگزار بنشيند مى‌تواند رو به قبله نماز بخواند، ولى اگر بايستد نمى‌تواند- ظاهراً مراعات استقبال مقدم است.

984- در وسعت وقت اگر امر دائر شود بين اينكه نمازگزار يا ايستاده نماز بخواند و براى ركوع و سجود اشاره نمايد، و يا نشسته نماز بخواند و ركوع و سجود را به طور معمول انجام دهد، أحوط آن است كه بين هر دو صورت جمع كند، و دو نماز بخواند، و براى خواندن هر كدام وقت نباشد، بايد آن را قضاء نمايد؛ و امّا اگر در تنگى وقت امر دائر بين دو صورت مذكور شود، بايد نماز را نشسته بجا آورد، و نياز به تكرار ندارد.

985- اگر امر دائر شود بين نماز ايستاده در حال راه رفتن و بين نماز نشسته، أحوط آن است كه نمازگزار بين هر دو صورت جمع كند و دو نماز بخواند؛ مگر در تنگى وقت، كه بايد نماز را نشسته بجا آورد، و نياز به تكرار ندارد.

986- با توجه به خلاصه مذكور در صفحه 520، اگر نمازگزار نتواند بايستد،