باشد، و پس از آن به ركوع برود.

957- قيام در حال قرائت و تسبيحات اربعه واجب مستقلى است، پس اگر نمازگزار از روى فراموشى در حالى كه نشسته است مشغول قرائت شود و بعد از تمام شدن قرائت يا در بين آن متذكر شود، قرائت او صحيح است، و لازم نيست دوباره قرائت يا تسبيحات را در حال ايستاده بخواند.

958- اگر نمازگزار قيام در حال قرائت را فراموش كند، و بعد از رسيدن به حدّ ركوع يادش بيايد، چنانچه از قيام به ركوع آمده باشد نمازش صحيح است؛ ولى اگر قبل از رسيدن به حدّ ركوع يادش بيايد، بنابر احتياط واجب بايد برگردد و قرائت را بخواند.

959- اگر نمازگزار تمام قرائت يا بعضى از آن را فراموش كند، و بعد از ركوع متذكر شود، چنانچه از قيام به ركوع آمده باشد نمازش صحيح است.

960- اگر نمازگزار ركوع را فراموش كند، و بعد از حمد و سوره بنشيند و يادش بيايد كه ركوع را انجام نداده است، بايد بايستد و به ركوع رود؛ و اگر بدون اينكه بايستد به حال خميدگى به ركوع برگردد، چون قيام متصل به ركوع را بجا نياورده است نماز او باطل مى‌باشد.

961- اگر نمازگزار سهواً قيام را زياد كند- مثلًا در محل نشستن بايستد- نماز او باطل نمى‌شود، و همچنين است اگر ايستادن وقت قرائت را سهواً زياد كند، مثلًا قرائت را دوباره بخواند؛ ولى زياد نمودن قيام ركنى- عمداً باشد يا سهواً- مبطل نماز است، زيرا اين قيام بدون زياد كردن ركن متصور نيست.

طمأنينه در قيام:

962- در قيام واجب طمأنينه واجب است، يعنى در حال قيام واجب بايد بدن نمازگزار آرام و بدون حركت باشد، و به طرفى خم نشود، و به جايى هم تكيه نكند؛ به استثناء قيامى كه نمازگزار از آن قيام به ركوع مى‌آيد، كه در آن طمأنينه لازم نيست.

963- هنگامى كه نمازگزار در حال نماز ايستاده است، اگر از روى ناچارى يا فراموشى بدن را حركت دهد يا به طرفى خم شود يا به جايى تكيه كند اشكال ندارد؛ مگر در قيام موقع گفتن تكبيرة الإحرام و قيام متّصل به ركوع، كه اگر در اين دو قيام از روى فراموشى هم به قدرى خم شود كه نگويند ايستاده است نمازش باطل مى‌شود.