742- انسان در حال ناچارى مى‌تواند براى خواندن نماز خود را با گِل بپوشاند.

743- اگر انسان چيزى ندارد كه در نماز خود را با آن بپوشاند، چنانچه احتمال بدهد كه ساتر پيدا مى‌كند، بهتر است نماز را به تأخير بيندازد، و اگر ساتر پيدا نكرد در آخر وقت مطابق وظيفه‌اش- كه در فقره بعد بيان مى‌شود- نماز بخواند.

744- كسى كه مى‌خواهد نماز بخواند، اگر براى پوشاندن بدن خود ساتر نداشته باشد- حتى برگ درخت و علف و گِل و لجن و آب گِل آلود يا چاله‌اى كه در آن بايستد و ... پيدا نكند- چنانچه احتمال بدهد كه تا آخر وقت پوششى پيدا نمى‌كند كه خود را با آن بپوشاند، در صورتى كه احتمال بدهد ناظر محترم- افرادى كه در صفحه 63 فقره (89) ذكر شده‌اند- او را مى‌بيند، بايد نشسته نماز بخواند، و براى ركوع و سجود به قدرى خم شود كه عورتش پيدا نشود، و براى سجود كمى بيشتر از ركوع خم شود، و مُهر را بالا بياورد و پيشانى را بر آن بگذارد؛ ولى اگر اطمينان دارد كه ناظر محترم او را نمى‌بيند، بايد ايستاده نماز بخواند، و موقعى كه ايستاده است قُبُل خود را با دست بپوشاند، و ركوع و سجود را با اشاره سر انجام دهد.

شرط دوم- طهارت از خَبَث:

745- بدن نمازگزار- به شرحى كه در ضمن شروط لباسى بيان مى‌شود- بايد از خبث پاك باشد؛ مگر در سه صورت، كه در ضمن تيتر صفحه 474 بعداً بيان مى‌شوند.

دسته دوم- شروط لباسى:

شروط لباسى مربوط به نمازگزار عبارتند از:

شرط اول- لباس نمازگزار پاك باشد:

746- لباس نمازگزار بايد از نجاست پاك باشد؛ مگر در سه صورت كه بعداً گفته مى‌شوند، پس اگر كسى عمداً و در حال اختيار با بدن و يا لباس نجس نماز بخواند، نمازش باطل است.

747- كسى كه از روى تقصير نمى‌داند كه نماز خواندن با بدن و لباس نجس باطل است، اگر با بدن يا لباس نجس نماز بخواند نمازش باطل مى‌باشد.

748- اگر كسى به واسطه ندانستن مسأله از روى تقصير چيز نجس را نداند كه نجس است- مثلًا نداند عرق كافر نجس است- و با آن نماز بخواند، نمازش باطل است.