595- اگر مأموم در شنيدن قرائت امام شك كند، يا شك كند آنچه مى‌شنود صداى امام است يا صداى شخص ديگر، أحوط آن است كه قرائت را ترك نمايد؛ هرچند اقوى جواز آن است.

596- چنانچه امام براى ركعت دوم بايستد، حكم مأموم همان است كه براى ركعت اول بيان شد، به اين معنا كه در اين ركعت نيز همانند ركعت اول، امام به جاى مأموم متحمل قرائت حمد و سوره مى‌شود.

597- در حال قرائت امام طمأنينه بر مأموم واجب نيست؛ هرچند أحوط است، و همچنين واجب نيست تمام قرائت امام را در حال قيام درك كند، بلكه جائز است سجده را طول دهد و بعد از آنكه امام قسمتى از حمد ركعت دوم را خواند برخيزد.

دوم- اقتداء در ركعت دوم:

598- اگر مأموم در ركعت دوم نماز چهار ركعتى اقتداء كند و امام در ركوع باشد، بايد بعد از نيّت و گفتن تكبيرة الإحرام بلافاصله به ركوع برود؛ و اگر اقتداء كند و امام در حال قرائت حمد و سوره باشد، لازم نيست مأموم حمد و سوره را بخواند؛ و مستحب است قنوت را به جهت تبعيّت از امام بخواند، و بعد با امام به ركوع برود، و سپس دو سجده را انجام دهد، و نيز هنگامى كه امام تشهّد مى‌خواند، مستحب است مأموم به تبعيّت از امام تشهد را بخواند؛ و بهتر است موقع خواندن تشهد انگشتان دست و سينه پا را بر زمين بگذارد و زانوها را بلند كند، و بعد از تشهّد كه امام براى انجام ركعت سوم و مأموم براى انجام ركعت دوم برمى‌خيزند، واجب است مأموم حمد و سوره را آهسته بخواند، و اگر وقت دارد مستحب است قنوت را نيز بخواند؛ ولى اگر براى قنوت يا حتى براى سوره وقت ندارد، بايد فقط حمد را بخواند، و در ركوع خود را به امام برساند؛ و اگر در ركوع به امام نرسد ولى در سجود به او برسد، مى‌تواند نمازش را به فرادى تمام كند، و مى‌تواند به جماعت تمام كند؛ و اگر به جماعت تمام كند، بهتر است احتياطاً نماز را دوباره بخواند.

و چون اين ركعت ركعت دوم مأموم و ركعت سوم امام است، بعد از اكمال سجدتين كه امام براى ركعت چهارم برمى‌خيزد، مأموم بايد بنشيند و تشهّد را بخواند، و براى ركعت سوم بلند شود، و بعد از گفتن تسبيحات اربعه خود را به ركوع امام برساند،