كنند، و بعد از دو سجده با امام برخيزند و منفرد شوند، و سريع ركعت دوم را با ترك مستحبات- حتى ترك سوره- و با حفظ طمأنينه بجا آورند و نماز را تمام كنند، و فوراً به جبهه بروند.

سپس دسته دوم بيايند، و ركعت اول نماز خود را به ركعت دوم امام اقتداء كنند، و بعد از آنكه با امام سر از سجده دوم برداشتند، منفرد شوند و برخيزند و ركعت دوم را خودشان فوراً به طورى كه گفته شد بخوانند، و امام منتظرشان بماند و با آنها نماز را سلام دهد.

و چنانچه نماز مغرب باشد، امام با يك دسته دو ركعت و با دسته ديگر يك ركعت مى‌خواند، و در اين امر مخيّر است؛ ولى بهتر است با دسته اول دو ركعت و با دسته دوم يك ركعت بجا آورد.

303- اگر انسان چيزى را از دور ببيند، و پس از دقت يقين كند كه دشمن يا درنده است، و نماز را به خاطر خوف شكسته و يا در حال راه رفتن بخواند، و بعد معلوم شود كه اشتباه كرده بود، نمازى كه خوانده است صحيح مى‌باشد، و اعاده و قضاء ندارد، و همچنين است اگر چيزى را كه ديده است واقعاً دشمن يا درنده باشد، ولى پس از انجام نماز خوف معلوم شود كه دشمن يا درنده به خاطر وجود حائلى مانند رودخانه دسترسى به او ندارد.

304- اگر كسى در حال خوف نماز را بر طبق وظيفه‌اش نخواند، ذمّه‌اش به آن نماز مشغول مى‌شود، و بايد پس از رفع خوف نماز را به صورت كامل قضاء نمايد، و چنانچه قبل از قضاء كردن آن از دنيا برود، بايد به نيابت از او نماز را به صورت كامل قضاء نمايند.

پنجم- نماز مُطارده:

مطارده آن است كه مكلف دچار جنگ تن به تن شده باشد، و سعى كند كه دشمن را از خود دور كند يا بر او ظفر يابد.

305- نماز در هيچ شرائطى از مكلف ساقط نمى‌شود، و مكلفى كه در حال مطارده است به هر شكلى كه ممكن است بايد نماز خود را بخواند، يعنى اگر ممكن باشد