قاطع دوم- قصد اقامت ده روز:

185- اگر مسافر در بين راه سفر هشت فرسخى يا بيشتر به محلى برسد كه قصد دارد ده روز پشت سر هم در آنجا بماند، سفرش قطع مى‌شود، و بايد در آن محل نماز را تمام بخواند.

186- كسى كه نمى‌داند پيش از رسيدن به هشت فرسخ از وطنش مى‌گذرد يا نه، يا ده روز در محلى مى‌ماند يا نه، بايد نماز را تمام بخواند.

187- كسى كه مى‌خواهد پيش از رسيدن به هشت فرسخ از وطنش بگذرد يا ده روز در محلى بماند، و نيز كسى كه مردّد است كه از وطنش بگذرد يا نه، يا ده روز در محلى بماند يا نه، اگر از ماندن ده روز يا گذشتن از وطن منصرف شود، باز هم بايد نماز را تمام بخواند؛ ولى اگر باقيمانده راه هشت فرسخ باشد، يا چهار فرسخ باشد و بخواهد برود و پيش از ده روز برگردد، بايد نماز را شكسته بخواند.

188- اگر مسافرى در ابتداء سفر، عبور از وطن يا ماندن ده روز در محلى را قصد نكند، و بعد از پيمودن مقدارى از راه مصمّم شود كه در بين راه ده روز در محلى بماند يا از وطن خود عبور كند، و با اين تصميم قدرى از راه را طى نمايد، و بعد تصميم به ترك هر دو امر بگيرد، چنانچه مقدار باقيمانده از راه به قدر مسافت- هشت فرسخ- نباشد، احتياط واجب آن است كه نماز را هم تمام و هم شكسته بخواند.

189- اگر مسافر بداند كه مثلًا ده روز يا بيشتر به آخر ماه مانده است، و قصد كند تا آخر ماه در جايى بماند، بايد نماز را تمام بخواند؛ ولى اگر نداند تا آخر ماه چقدر مانده است، و قصد كند تا آخر ماه بماند، بايد نماز را شكسته بخواند، اگرچه از موقعى كه قصد كرده است تا آخر ماه ده روز يا بيشتر باقى مانده باشد.

190- اگر مسافر قصد كند ده روز در محلى بماند، چنانچه پيش از خواندن يك نماز چهار ركعتى از ماندن منصرف گردد، يا مردّد شود كه در آنجا بماند يا به جاى ديگر برود، بايد نماز را شكسته بخواند؛ ولى اگر بعد از خواندن يك نماز چهار ركعتى از ماندن منصرف گردد يا در ماندن مردّد شود، تا وقتى كه در آنجا هست بايد نماز را تمام بخواند.

191- هرگاه كسى بعد از قصد اقامت در حالى كه از قصد اقامت غافل بود يك‌