احكام حنوط:

1128- بعد از غسل يا تيمّم واجب است ميّت را حنوط كنند، يعنى به پيشانى و كف دستها و سر زانوها و سر انگشت بزرگ پاهاى او كافور بمالند، البته به گونه‌اى كه چيزى از كافور بر مواضع بماند.

1129- در تحنيط ميّت- حنوط كردن- نيّت قربت لازم نيست، و هر كسى اين عمل را صحيح انجام دهد مجزى است.

1130- بايد كافور پاك و مباح و ساييده شده و تازه باشد؛ و اگر به واسطه كهنه بودن عطر آن از بين رفته باشد كافى نيست.

1131- زنى كه شوهر او مرده و هنوز عده‌اش تمام نشده است، اگرچه حرام است خود را خشبو كند، ولى چنانچه بميرد حنوط او واجب مى‌باشد.

1132- كسى كه براى حج يا عمره احرام بسته است، اگر پيش از تمام كردن نماز طواف بميرد، حنوط كردن او جائز نيست.

1133- اگر كافور به اندازه غسل و حنوط نباشد، بنابر احتياط واجب غسل را مقدّم دارند؛ و اگر به اندازه حنوط هفت عضو نباشد، پيشانى را مقدّم دارند.

1134- در مقدار كافور براى حنوط مقدار مسمّى كافى است؛ ولى افضل آن است كه به مقدار سيزده درهم و ثلث باشد، كه به حسب مثقال صيرفى هفت مثقال مى‌شود.

1135- مستحب است به سر بينى ميّت هم كافور بمالند.[1]

1136- مستحب است قدرى تربت حضرت سيّد الشهداء (عليه السلام) را با كافور مخلوط كنند؛ ولى نبايد تربت به قدرى زياد باشد كه وقتى با كافور مخلوط شود به آن كافور نگويند، و نيز نبايد كافور مخلوط با تربت را به جاهايى كه بى احترامى مى‌شود برسانند.

[1] - بعيد نيست استحباب ماليدن مقدارى از كافور به زير بغل و گودى زير گردن و بيخ رانها و زير پاها و كف دستها، بلكه بر جميع مفاصل و هر جا كه بوى بد از آن بيايد.