1115- كسى كه در حال حيض يا جنابت مرده است، لازم نيست او را غسل حيض يا غسل جنابت بدهند، بلكه همان غسل ميّت براى او كافى است.

1116- اگر در بين غسل يا بعد از آن نجاستى از ميّت خارج شود، يا نجاستى از خارج به بدن او برسد، واجب است بدن او را تطهير نمايند؛ لكن اعاده غسل ميّت لازم نيست، حتّى اگر حدثى مثل بول و منى از او خارج شود يا- نعوذ باللَّه- كسى او را وطى نمايد؛ و چنانچه بعد از گذاشتن در قبر بدن او نجس شود، اگر امكان داشته باشد و مشقّت نداشته باشد و هتك حرمت ميّت نباشد، واجب است او را تطهير كنند.

شرائط مربوط به غسل ميّت:

1117- شرائط راجع به غسل ميّت عبارتند از:

اول: قصد قربت، يعنى غسل دهنده بايد غسل ميّت را براى انجام فرمان خداوند عالم بجا آورد، و اگر به همين نيّت تا آخر غسل سوم باقى باشد غسل صحيح و كافى است؛ اگرچه أحوط آن است كه در ابتداء غسل دوم و سوم نيّت غسل را تجديد نمايد، يعنى ملتفت باشد كه غسل متعدّد است.

دوم: آب غسل مطلق و پاك و مباح باشد.

سوم: بدن ميت از نجاست پاك باشد، پس اگر جايى از بدن ميّت نجس باشد، بايد پيش از آنكه آنجا را غسل بدهند آن را آب بكشند؛ و احتياط مستحب آن است كه تمام بدن ميّت پيش از شروع به غسل پاك باشد؛ و بهتر است ظرفى را كه با آن آب سدر يا كافور برمى‌دارند و به بدن ميّت مى‌ريزند پس از هر دفعه آب بكشند.

چهارم: مانعى از رسيدن آب بر بدن ميّت نباشد، بنابر اين باز كردن موى بسته و ازاله دارو و برطرف نمودن هر چيزى كه به بدن ميت چسبيده است لازم مى‌باشد.

پنجم: مكان و فضاء غسل و ظرف آب و سدر و كافور مباح باشند، يعنى مكان غسل دهنده و مكان ميّت و فضائى كه جسد ميّت را در آن قرار مى‌دهند و آب و ظرف آب و به احتياط واجب سدر و كافور بايد مباح باشند؛ و چنانچه به وسيله ظرف مباح آب را از ظرف غصبى بردارند و ميت را غسل بدهند، غسل صحيح است؛ ولى اين‌