ششم و هفتم: خروج بول و غائط، چه از مخرج طبيعى باشد يا از مخرج غير طبيعى كه بر اثر بيمارى يا به علّت ديگر ايجاد و معتاد شده است؛ ولى اگر مخرج غير طبيعى معتاد نشده باشد، زمانى خروج بول و غائط مبطل وضوء است كه به دفع طبيعى باشد.

575- كسى كه وضوء گرفته است، اگر با چيز روانى اماله كند و آب آن از مخرج بيرون بريزد، چنانچه نجاست همراه آن آب نباشد پاك است و وضوء را هم باطل نمى‌كند، و همچنين است اگر شك كند نجاست همراه آن بوده است يا نه.

576- اگر از مخرج بول يا غائط چرك تنها بيرون آيد نجس نيست، و مبطل وضوء هم نمى‌باشد، و همچنين است آبهاى مَذى و وَدى و وَذى، و نيز اگر خون از مجراى آنها خارج گردد وضوء باطل نمى‌شود؛ مگر معلوم باشد كه بول يا غائط مبدّل به خون شده‌اند.

577- كسى كه قبل از وقت وضوء گرفته است، مى‌تواند وضوء خود را باطل كند، هرچند بداند بعد از دخول وقت قادر به گرفتن وضوء نيست؛ امّا بعد از دخول وقت چنانچه قادر نباشد كه دوباره وضوء بگيرد، جائز نيست قبل از اداء فريضه وضوء خود را باطل نمايد.

وضوء مسلوس و مبطون:

مسلوس كسى است كه ادرار او بند نمى‌آيد، يا بى‌اختيار باد شكم از مخرج غائط او بيرون مى‌رود؛ و مبطون كسى است كه نمى‌تواند از بيرون آمدن غائط خوددارى نمايد.[1]

578- اگر انسان مرضى دارد كه بول او قطره قطره مى‌ريزد، يا نمى‌تواند از بيرون آمدن غائط خوددارى كند، چنانچه يقين دارد كه از اول وقت نماز تا آخر آن به مقدار وضوء گرفتن و نماز خواندن مهلت پيدا مى‌كند، بهتر است نماز را در وقتى كه مهلت پيدا مى‌كند بخواند؛ و اگر مهلت او به مقدار كارهاى واجب نماز است، بهتر است فقط

[1] - مسلوس البول و مسلوس الريح و مبطون و مستحاضه را دائم الحدث مى‌گويند.