و بعد معلوم شود كه شستن ضرر داشته است، يا به اعتقاد ضرر داشتن آن را نشويد، ولى در واقع شستن ضرر نداشته باشد، و يا به اعتقاد ضرر نداشتن آن را بشويد، ولى در واقع شستن ضرر داشته باشد، در هر سه صورت اگر وضوء او با قصد قربت باشد صحيح است؛ هرچند أحوط اعاده آن است.

چيزهايى كه بايد براى آنها وضوء گرفت:

551- كسى كه وظيفه‌اش تحصيل طهارت مائيّه- وضوء يا غسل- است، هرگاه يكى از غسلهاى بى نياز كننده از وضوء- غسلهاى واجب و غسلهاى مستحبى كه سند صحيح دارند- را انجام نداده باشد و وضوء هم نداشته باشد، واجب است براى شش چيز وضوء بگيرد:

اول: براى نمازهاى واجب؛ غير از نماز ميّت؛ و در نمازهاى مستحبى وضوء شرط صحّت آن نمازها است.

دوم: براى انجام دادن سجده و تشهّد فراموش شده، در صورتى كه بين انجام آنها و نماز حدثى از نمازگزار سر زده باشد، مثلًا بول كرده باشد؛ و احتياط مستحب آن است كه براى سجده سهو هم وضوء بگيرد.

سوم: براى طواف خانه كعبه.

چهارم: هرگاه نذر يا عهد كرده يا قسم خورده باشد كه وضوء بگيرد.

پنجم: هرگاه كسى نذر يا عهد كرده يا قسم خورده باشد كه جايى از بدن خود را به خطّ قرآن يا اسماء اللَّه يا اسم مبارك پيغمبران يا يكى از دوازده امام يا حضرت فاطمه زهراء (عليهم السلام) برساند.

ششم: براى آب كشيدن قرآنى كه نجس شده است، يا براى بيرون آوردن آن از مستراح و مانند آن، در صورتى كه مجبور باشد دست يا جاى ديگر بدن خود را به خطّ قرآن برساند.

552- چنانچه معطّل شدن به مقدار وضوء بى احترامى به قرآن باشد، و تأخير به‌