است كه صبر كند تا آب صاف شود و وضوء بگيرد.

478- اگر دو ظرفى كه آب يكى از آنها مطلق و آب ديگرى مضاف است با هم اشتباه شوند و تشخيص دادن آنها ممكن نباشد، و آب وضوء هم منحصر در آن دو ظرف باشد، براى آنكه انسان علم به صحّت وضوء پيدا كند بايد با هر دوى آنها وضوء بگيرد.

شرط سوم- آب وضوء مباح باشد:

479- وضوء گرفتن با آب غصبى و آبى كه تا هنگام وضوء گرفتن معلوم نيست صاحبش راضى هست يا نه، حرام و باطل است.

480- اگر كسى غصبى بودن آب را فراموش كند و با آن وضوء بگيرد- هرچند خودش غاصب باشد- وضوئش صحيح است، و چنانچه هنگام مسح يادش بيايد، مسح با تَرىِ آن اشكال ندارد؛ لكن چون وضوء گيرنده تالف است، عوض آن را بايد بدهد.

481- اگر دو ظرفى كه آب يكى از آنها متنجّس و آب ديگرى پاك است، يا يكى از آنها مال وضوء گيرنده نيست و صاحبش هم اجازه استفاده از آن را نمى‌دهد با هم اشتباه شوند، بايد از آب هر دو ظرف اجتناب شود، و وضوء با هيچكدام از آنها صحيح نيست؛ لكن اگر وضوء گيرنده بداند قبلًا يكىِ معيّن از آنها متنجّس يا مال ديگرى بوده است، بايد از همان يكى اجتناب كند، و چنانچه با آب ظرف ديگر وضوء بگيرد اشكال ندارد.

شرط چهارم- آب وضوء آب قليل غساله رافع خبث نباشد:

482- همچنانكه در طهارت خبثيّه، فقرات (77 و 78) بيان شد، اگر آب وضوء قليل است، نبايد در استنجاء يا شستن چيزهاى نجس استفاده شده باشد؛ امّا آبى كه با آن وضوء گرفته شده است، در صورتى كه به اطلاق و پاكى خود باقى مانده باشد، وضوء گرفتن با آن جائز است؛ و بنابر اقوى آب غسل هم داراى همين حكم مى‌باشد.

شرط پنجم- ظرف آب وضوء مباح باشد:

483- اگر آب وضوء در ظرف غصبى باشد، و وضوء گيرنده غير از آن آب ديگرى نداشته باشد، بايد تيمّم كند، و نمى‌تواند با آب آن ظرف وضوء بگيرد، و چنانچه در