جلوگيرى نمايد.

412- حرام است انسان ديگرى را به انجام چيزى كه بر او حرام مى‌باشد ملزم گرداند، مثلًا از روى عمد او را به خوردن طعام نجس وادار نمايد، يا سعى كند كه او مرتكب گناهى شود.

يازدهم- انجام واجب موقّت مشكوك در وقتش:

413- عملى كه يقيناً بر انسان واجب شده است- اعمّ از توصّلى و تعبّدى- اگر شك كند آن را انجام داده است يا نه، چنانچه وقت آن باقى است بايد آن را انجام دهد، مثلًا اگر شك كند كه نماز واجب ظهر را خوانده است يا نه، يا زكاتى را كه بر او واجب بوده است پرداخت نموده يا نه، و يا بدهكاريش را اداء كرده است يا نه، چنانچه وقت اداء واجب مشكوك باقى باشد، بايد آن را انجام دهد، و برائت يقينيه پيدا كند.

دوازدهم- جائز نبودن عبادت به نيابت از زنده:

414- انسان نمى‌تواند به نيابت از فاميل يا رفيق يا هر شخص ديگرى كه زنده است نماز بخواند، چه واجب باشد و چه مستحب، و مثل نماز است سائر عبادات؛ مگر حج و طواف و عمره مستحبى، كه هرچند عبادت هستند لكن نيابت از زنده در اين موارد جائز است، و همچنين است حج واجب در حالت خاصّه‌اى كه شرح آن در كتاب حج خواهد آمد؛ امّا در توصّليات- اعمّ از واجبات و مستحبات و خيريّات و بريّات و صله بر فقراء و زيارت مشاهد مشرّفه و غير اينها- نيابت از زنده جائز است.

415- اگر انسان بخواهد ثواب عبادت خود را به شخص زنده برساند، مى‌تواند نماز يا عمل ديگر را به صورت اصليّه- يعنى بدون نيّت نيابت- انجام دهد، و بعد از فِراغ از آن عمل ثواب آن را به شخص مورد نظر اهداء كند، و اميد است كه خداى تعالى بر او منّت نهاده و خواسته‌اش را به اجابت برساند.

416- نيابت از ميّت- چه در واجبات و چه در مستحبات- جائز است، و نيز جائز است انسان عبادت را بدون نيّت نيابت از ميّت انجام دهد، و بعد از فِراغ از عبادت ثواب آن را به ميّت اهداء نمايد؛ ولى اين مُبرِء ذمّه ميّت نيست.